[เล่าเรื่องเสียว]

Lolita mansion ตอนที่่ 7 (อ่านเรื่องเสียว)

      ตอนที่ 7 ความรักของยูโกะ
ตอนนี้ใครอ่านจบจะต้องอึ้ง หุหุ

“อูยยย..มันจะใหญ่กว่านี้อีกไหม น้าเอก”
เสียงน้องรินะครางฮือ ใบหน้าของสาวน้อยวัย 11 บิดไปมาด้วยความอึดอัด ตากลมโตคู่สวยหลับปี๋ แขนเรียวกอดผมไว้แน่นจิกนิ้วมือกับแผ่นหลังผมจนรู้สึกเจ็บเล็กน้อย แม้ร่องหีของน้องรินะจะเคยชินกับควยของผมจากการร่วมรักกันอย่างไม่หยุดทุก วันตลอดอาทิตย์ที่ผ่านมา แต่การฝังควยขนาดเจ็ดนิ้วเข้าสู่ความอบอุ่นในร่างกายของเด็กหญิงที่ยังไม่ เติบโตเต็มสาวนั้น ผมเพิ่งทำได้เป็นครั้งแรกหลังจากร่องหีของน้องรินะถูกกระตุ้นให้ขยายตัวรับ มาตลอดอาทิตย์
หลังการร่วมรักครั้งแรก น้องรินะเบิกตาโพลงด้วยความตกใจเมื่อเห็นควยที่ผมปล่อยกระแสเลือดให้ควยสอง นิ้วครึ่งที่เบิกพรหมจรรย์ของน้องรินะ ขยายตัวกลับสู่ขนาดที่แม้จริงหลังจากผมถอนมันออกมาจากร่างน้องรินะ เมื่อผมอธิบายให้น้องรินะฟังถึงคุณลักษณะของควยที่ผิดปกติของผม น้องรินะก็พยายามจะทดลองนำควยยักษ์เข้าสู่ร่างกายด้วยความอยากรู้อยากเห็น แต่เพียงมันเริ่มผ่านแคมน้อยที่ไร้ขนของเด็กหญิง น้องรินะก็ร้องลั่นและต้องยอมยุติเพราะทราบดีว่าถ้าให้มันผ่านเข้าไป ร่องหีเล็กๆ ที่ยังไม่พัฒนาเต็มที่จะต้องฉีกขาดยับเยินแน่นอน
การร่วมรักครั้งต่อๆ มาระหว่างผมกับน้องรินะ จึงเป็นการใช้ควยสองนิ้วครึ่งเป็นหลัก และหลังจากการร่วมรักผ่านพ้น น้องรินะจะพยายามปลุกปั้นควยเจ็ดนิ้วเข้าสู่ร่างกายโดยใช้เจลหล่อลื่นเข้า ช่วย ทำให้ควยของผมค่อยๆ เคลื่อนเข้าสู่ร่างกายเด็กหญิงได้ทีละน้อย ผมทดลองบังคับขนาดควยให้เพิ่มขึ้นภายในรูหีคับแคบของน้องรินะ โดยแทนที่จะปล่อยกระแสเลือดให้ไหลพุ่งเข้าสู่ควยสองนิ้วจนขยายเต็มที่เป็น เจ็ดนิ้วในคราวเดียว ผมกลับใช้วิธีค่อยๆ ปล่อยกระแสเลือดเป็นจังหวะ แม้จะยากลำบากเพราะต้องทำภายใต้การตอดและดูดรัดของหีที่คับแคบของน้องรินะ แต่หลังจากการ่วมรักต่อเนื่องเป็นสิบๆ ครั้ง และมีน้องรินะเป็นผู้ช่วยที่กระตือรือล้นใคร่ทดลอง ในที่สุดควยของผมก็สามาถขยายต่อเนื่องในรูหีของน้องรินะได้ตามต้องการ การร่วมรักในวันต่อๆ มาผมค่อยๆ เพิ่มขนาดขึ้นที่ละน้อย จนผมสามารถฝังควยที่เต็มขีดความสามารถของมันลงในร่างกายบอบบางงดงามของน้อง รินะได้ทั้งหมดในวันนี้
ผมจูบปากน้อยที่ยังคงกัดฟันเพื่อบรรเทาอาการคับแน่น แล้วกระซิบข้างหู“นี่เป็นขนาดเต็มที่ของน้าแล้วล่ะ รินะจังเก่งที่สุดรับได้ทั้งหมดเลย”
“พวกพี่ซูกุมิรับควยขนาดนี้เหมือนกันหรือเปล่า น้าเอก”น้องรินะยิ้มรับคำชมผมแล้วถามด้วยน้ำเสียงกระตือรือล้น
ผมยิ้มพยักหน้ารับ“รินะจังจะเก่งกว่าพวกพี่ๆ เขาด้วยซ้ำไปนะ”
ใบหน้าน้องรินะเป็นเป็นสีชมพูด้วยความดีใจและเริ่มส่ายสะโพกช้าๆ ตอบรับสัญญานเริ่มการกระเด้าของผม ผมอบอุ่นในใจเมื่อตระหนักถึงคำถามของน้องรินะที่แสดงให้เห็นว่าน้องรินะ ตั้งใจแน่วแน่ที่จะเป็นเมียของผมโดยสมบูรณ์เช่นเดียวกับ น้องซูกุมิ น้องริโฮ น้องทากาโอะและน้องเทนกะ น้ำหล่อลื่นของน้องรินะเริ่มโอบคลุมลำควยผมไว้มากขึ้น จนผมสามารถเพิ่มจังหวะการกระเด้าได้ถี่ขึ้นเรื่อยๆ
“อูย..น้าเอก..รินะ สะ สะ เสียววว”
น้องรินะครางกระท่อนกระแท่น เมื่อ แท่งควยเต็มความยาวของมันวิ่งเข้าออกหลืบหีน้อยๆ เร็วขึ้นเรื่อยๆ แรงโอบรัดของหีน้องรินะที่กระชับดูดดึงราวกับพยายามจะหยุดแท่งควยเอาไว้ภาย ในตลอดกาล กระตุ้นให้ความเสียววิ่งมาสะสมที่ปลายควยมากขึ้นทุกขณะ ผมยิ่งเร่งกระเด้าถี่ยิบจนน้องรินะแอ่นตัวขึ้นเป็นวงโค้งราวคันธนู
“โอ๊วส์…….”น้องรินะครางยาวเหยียด หลับตาปี๋ ริมฝีปากเม้มสนิท โหนกหีน้อยๆอัดแน่นเข้ากับโหนกควยแล้วเกร็งตัวแน่น ภายในรูหีน้องรินะเกิดแรงดูดตอดเป็นจังหวะอย่างต่อเนื่อง ผมไม่สามารถกลั้นแรงตอดที่ทั้งนุ่มนวลและรัดรึงได้อีกต่อไป น้ำรักทั้งหมดฉีดทะลักเข้าสู่ภายในร่างของน้องรินะ จนเด็กหญิงกระตุกซ้ำแล้วซ้ำเล่าก่อนจะยวบร่างลงกับที่นอนนุ่มหนา โดยมีผมฟุบตามลงไปซบหน้าเข้ากับอกน้อยๆ ที่เต่งตึงนุ่มนวล...
น้องรินะกดหัวผมให้แนบกับเต้าทั้งคู่ราวกับจะบังคับให้ผมหลับไปในท่านี้ เสียงน้องรินะแผ่วเบาเหมือนจะรำพึงกับตัวเอง
“รินะแทบขาดใจ รักน้าเอกที่สุดเลย”ผมขยับตัวขึ้นมานอนเคียงข้างร่างบอบบางนั้น น้องรินะพลิกตัวตะแคงร่างมาซบท่อนแขนผมลูบไล้มือเรียวเล็กไปมาบนหน้าอก ความเคลื่อนไหวของมือค่อยๆ ช้าลงและหยุดนิ่ง ผมค่อยๆ ผละร่างออกจากน้องรินะโดยระวังไม่ให้รบกวนการหลับไหล แล้วลุกขึ้นบิดร่างคลายความเมื่อยขบ เดินไปที่หน้าต่างกระจกบานใหญ่เต็มผนังของทาวเฮ้าส์ทั้งที่ยังเปลือยอยู่ ผมไม่กังวลว่าภายนอกจะมองเข้ามาเห็น เพราะกระจกทั้งบานฉาบด้วยปรอทสะท้อนแสง อนุญาตให้ผู้อยู่ภายในเท่านั้นที่จะมองออกไปข้างนอกได้ ผมหลับตาสูดลมหายใจลึกๆ ด้วยความสดชื่นในใจคิดไปถึงช่วงเหตุการณ์ตลอด 1 อาทิตย์ที่ผ่านมา
หลังจากพี่น้องโทโมโกะย้ายออกไปจากแมนชั่น ท่ามกลางความยินดีของผู้เช่าทุกคน ความสงบก็กลับมาพร้อมบรรยากาศที่แจ่มใสร่าเริง สระน้ำที่เริ่มเปิดบริการกลายเป็นที่สังสรรค์ของสมาชิกแมนชั่น โดยมีน้องรินะเป็นตัวตั้งตัวตีในการสร้างกิจกรรมร่วมของสมาชิก จนทุกคนเอ่ยปากชม ทำเอาผมต้องประเมินความสามารถเมียตัวน้อยของผมเสียใหม่ เพราะสิ่งที่น้องรินะทำสะท้อนให้เห็นศักยภาพที่เกินเด็ก 11 ขวบ และมีแนวโน้มว่าน้องรินะจะเป็นนักประชาสัมพันธ์มือเยี่ยมในวันข้างหน้า
น้องโทโมเอะกลายเป็นคู่หูของน้องรินะ แม้เด็กหญิงจะยังคงแสดงตัวเป็นเด็กชาย แต่น้องโทโมเอะก็สดชื่นร่าเริงขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ผมแอบยิ้มในใจเมื่อคิดถึงชุดเด็กผู้หญิงที่น้องรินะจัดซื้อมาให้น้องโมโมเอะ ใส่เวลาทำงานในห้องทำงานผม เพราะทุกชุดที่น้องรินะเลือกให้เป็นชุดกางเกงยืดขาสั้นจู๋และเสื้อยืดสาย เดี่ยวแบบเด็กวัยรุ่น ทำให้ผมต้องพบกับรูปร่างของเด็กหญิงวัยแรกสาวในชุดที่เกือบจะเป็นชุดว่ายน้ำ ทุกวัน โดยเฉพาะเมื่อน้องโทโมเอะเช็ดถูพื้นห้องและหันหลังให้ผม สะโพกที่ส่ายไหวไปมาและพลูหีที่ปรากฏชัดเจนบนกางเกงยืดรัดรูป ทำให้ภาพเปลือยของเด็กหญิงแว่บขึ้นมาในจิตใจผมทุกครั้ง แต่ผมพยายามข่มกลั้นไว้เพราะความสนิทสนมกับยูโกะที่เพิ่มมากขึ้นทุกขณะ
การที่ผมฝากท้องไว้กับอาหารของร้านยูโกะ และน้องโทโมเอะก็ทำงานกับผม ทำให้ผมสนิทกับยูโกะมากขึ้นเรื่อยๆ และผมก็มักจะแวะไปนั่งคุยกับยูโกะทุกครั้งที่ผมมีเวลาว่าง บางครั้งผมแอบมองใบหน้าของแม่ม่ายสาววัย 27 ปีคนนี้ด้วยความชื่นชม เพราะแม้จะอยู่ในชุดทำงานครัวและใบหน้าปราศจากการตกแต่งประทินโฉม ก็ยังไม่สามารถปิดบังความสวยของยูโกะได้ ใบหน้านั้นดูอ่อนเยาว์ งดงามราวกับดอกไม้ป่า แต่แววตาเศร้าที่ปรากฏอยู่เป็นนิจ ทำให้มันแปรเป็นความงามที่ลึกลับน่าค้นหา ผมเคยแอบเปิดดูภาพของยูโกะในวัย 14 ปีจากเว็บไซต์รวบรวมภาพไอดอลเก่าของญี่ปุ่น ภาพยูโกะวัย 14 ปีในชุดว่ายน้ำสวยเปล่งปลั่ง และแทบจะไม่ต่างกับยูโกะในวันนี้ นอกจากร่างกายที่เติบโตขึ้นสู่ความเป็นสาวเต็มตัวเท่านั้น ผมแอบคิดเล่นๆ ว่าถ้ายูโกะแต่งชุดนักศึกษาและแต่งหน้าทำผมเสียใหม่ ก็ไม่น่าจะมีใครทราบความจริงว่ายูโกะอายุ 27 ปีและเป็นคุณแม่ลูกหนึ่งแล้ว แต่ถึงอย่างไรรูปลักษณ์ที่ปรากฏปัจจุบันของยูโกะ ก็ทำให้แต่ละวันมีผู้ชายทุกวัยแวะเวียนเข้ามาอุดหนุนและพยายามทำความรู้จัก ยูโกะไม่ขาดสาย แต่ไม่เคยปรากฏว่ามีผู้ชายคนใดสามารถครอบครองหัวใจของม่ายสาวคนนี้ได้ตลอดมา จะมีแต่เพียงผมที่ยูโกะเต็มใจพูดคุยด้วยครั้งละนานๆ ทำให้ผู้ได้พบเห็นเริ่มร่ำลือถึงความผิดปกติ แต่ความจริงไม่มีใครรู้ว่าเรื่องที่ผมคุยกับยูโกะนั้น แทบทั้งหมดจะเป็นเรื่องของอนาคตของโทโมเอะ โดยไม่มีเรื่องชายหญิงเข้ามาเกี่ยวพันแม้แต่น้อย
ผมคิดถึงเหตุการณ์ตลอด 1 อาทิตย์เพลินจนไม่รู้สึกถึงความเคลื่อนไหวของน้องรินะบนเตียง มารู้อีกทีก็เมื่อมีร่างเปลือยน้อยๆ ของน้องรินะเข้ามากอดผมทางด้านหลัง
"น้าเอกคิดอะไรอยู่น่ะ" เสียงน้องรินะถามเบาๆ
ผมหันร่างกลับมาหาน้องรินะ ร่างเปลือยบอบบางแสนงดงามที่ปรากฏอยู่กลางแสงแดดบ่าย ทำให้หัวใจผมเอ่อล้นไปด้วยความตื้นตันใจที่มีโอกาสครอบครองร่างนางฟ้าตัว น้อยๆ คนนี้ ใบหน้าน้องรินะยังแฝงแววอ่อนระโหยจากการร่วมรัก ทรวงอกงามเริ่มมีขนาดใหญ่ขึ้นอย่างเห็นได้ชัดหลังจากการร่วมรักต่อเนื่องมา ตลอดอาทิตย์ คราบน้ำรักเป็นทางยาวไหลจากร่องหีไปตามลำขาเรียวตรง ผมยิ้มให้น้องรินะแล้วอุ้มร่างน้อยนั้นขึ้นมาในวงแขนแล้วเดินตรงไปห้องน้ำ
"อีกแล้วหรือ…." น้องรินะงึมงัม
เช้าวันจันทร์ผมเข้าทำงานที่แมนชั่นใหม่หลังจากหยุดไปพักผ่อนเสาร์อาทิตย์ กับน้องซูกุมิและน้องริโฮ ที่เชียงราย เกมส์รักนอกสถานที่ในบรรยากาศรีสอร์ทกลางขุนเขา ทำให้ผมกลับมาทำงานด้วยความกระปรี้กระเปร่า แต่เมื่อผมพบน้องโทโมเอะที่กำลังจัดโตะทำงานผมทำให้ผมชะงักไป เพราะใบหน้าของเด็กหญิงมีร่องรอยของการร้องไห้และเมือพบผมก็มีเพียงรอยยิ้ม ซีดเซียวต้อนรับแทนที่จะเป็นรอยยิ้มกว้างสดใสของวัยแรกแย้มที่ผมเคยเห็นทุก วัน
ผมทุดตัวลงนั่งที่โซฟา น้องโทโมเอะยกกาแฟหอมกรุ่นมาวางให้ตรงหน้าแล้วหันตัวจะกลับไปทำงาน ผมรีบหยุดเด็กหญิงไว้
“โทโมเอะจัง มานั่งที่นี่เดี๋ยวนะ น้าอยากถามอะไรหน่อย”
น้องโทโมเอะหันกลับมาแล้วลงนั่งข้างๆ ผม ใบหน้ายังคงก้มอยู่ ผมใช้นิ้วแตะคางกลมมนยกขึ้นให้โทโมเอะมองหน้าผมแล้วถาม
“โทโมเอะจังเป็นอะไรไป ไม่สบายหรือเปล่า ถ้าไม่สบายก็ไม่ต้องฝืนทำงานนะ”
น้องโทโมเอะส่ายหน้า แต่น้ำตาเริ่มไหลออกมาอีก ครู่เดียวก็กลายเป็นสะอึกสะอื้น ผมดึงร่างเด็กหญิงเข้ามาโอบไว้ น้องโทโมเอะกอดเอวผมแน่นและเริ่มร้องไห้โฮไม่หยุด ผมกระชับแขนให้แน่นเข้า
"เอ้า ร้องไห้ใหญ่ เป็นอะไรไป บอกน้าสิ"
ผมถามเด็กหญิงที่ยังคงสะอื้นอยู่ น้องโทโมเอะพยายามกล้ำกลืนก้อนสะอึกในลำคอแล้วบอกผมด้วยเสียงสั่นเครือ
"แม่จะกลับญี่ปุ่นพรุ่งนี้ โทโมเอะต้องกลับไปด้วย โทโมเอะไม่อยากไป ไม่อยากกลับไปทำฟาร์ม โทโมเอะอยากอยู่ที่นี่กับรินะจัง อยากอยู่ทำงานกับน้าเอก"
ผมตกตะลึงกับสิ่งที่น้องโทโมเอะบอก เพราะเมื่อวันศุกร์ผมยังคุยกับยูโกะอย่างสนุกสนานที่ร้าน ยูโกะยังวางแผนเรื่องการเปิดแสน็กบาร์ที่สระน้ำให้ผมฟัง ไม่น่าที่แผนทั้งหมดจะเปลี่ยนไปในเวลาเพียงสองวัน ผมดันน้องโทโมเอะออกจากตัว
"ไม่ต้องร้องนะ โทโมเอะจังไปล้างหน้าล้างตาที่ห้องด้านหลังซะ เดี๋ยวน้าจะไปคุยกับยูโกะเอง"
น้องโทโมเอะพยักหน้ารับ ผมลุกจากโซฟาด้วยใจหงุดหงิดเล็กน้อย แยกไม่ออกว่าเป็นความรู้สึกเสียดายที่ยูโกะจะจากไป หรือเสียดายที่น้องโทโมเอะจะไม่ได้มาทำงานที่ห้องผมอีกแล้วกันแน่
ร้านอาหารของยูโกะมีป้าย Closed อยู่หน้าร้าน ซึ่งเป็นเรื่องผิดปกติ เพราะที่ผ่านมายูโกะจะปิดร้านเฉพาะวันหยุดเทศกาลยาวๆ ที่ไม่มีผู้พักในแมนชั่นเท่านั้น แต่วันนี้เป็นวันจันทร์เช้า ซึ่งปกติแล้วลูกค้าจะมากันเยอะในช่วงเที่ยง ผมลองจับประตูผลักเข้าไป พบว่าไม่ได้ใส่กุญแจ จึงเดินเข้าไปภายในร้าน สภาพของร้านเงียบสนิทเก้าอี้ทุกตัวถูกคว่ำอยู่บนโต๊ะบรรยากาศเงียบงัน ด้านหลังมีแสงไฟเปิดอยู่ในห้องเล็ก ซึ่งผมทราบดีว่าเป็นห้องทำงานของยูโกะ ผมก้าวตรงไปที่ห้องและเปิดประตูออกโดยไม่จำเป็นต้องส่งเสียงเรียก
ยูโกะกำลังนั่งอยู่บนพื้นเสื่อในห้อง เบื้องหน้ามีภาพถ่าย 3-4 ใบวางอยู่ เมื่อได้ยินเสียงประตูเปิด ยูโกะก็เงยหน้าขึ้นมอง ใบหน้าของยูโกะเต็มไปด้วยน้ำตา เมื่อเห็นว่าเป็นผมก็พยายามลุกขึ้นแต่ผมเดินไปหาแล้วกดไหล่ให้นั่งลงที่เดิม แล้วผมก็นั่งตามอยู่ตรงหน้า ผมเอื้อมมือไปกุมมือยูโกะไว้ มือเรียวบางนั้นสั่นสะท้านเล็กน้อย
"ยูโกะจะกลับญี่ปุ่นหรือ โทเอะคุงบอกพี่เมื่อกี้นี้เอง"
ยูโกะพยักหน้า น้ำตาหยดลงพื้น ตอบผมด้วยเสียงสั่นเครือ"ยูโกะไม่อยากกลับ แต่ยูโกะต้องกลับไปแต่งงาน "
ผมกุมมือยูโกะไว้แน่น แล้วเรื่องราวก็เริ่มพรั่งพรูออกมาจากปากยูโกะ
หลังจากยูโกะแต่งงานกับพ่อของโทโมเอะเมื่ออายุ 16 โดยไม่ขออนุญาตจากพ่อแม่ ทำให้พ่อแม่ของยูโกะโกรธและตัดความสัมพันธ์ทางครอบครัวทั้งหมด เนื่องจากพ่อแม่ของยูโกะเป็นเกษตรกรในจังหวัดฮอกไกโดที่อาศัยในหมู่บ้านการ เกษตรแบบเก่า และเมื่อยูโฏะเกิดก็ได้หมั้นหมายไว้กับลุกชายเพื่อนบ้านที่สนิทกัน แต่เมื่อยูโกะโตขึ้นและได้เข้าสู่วงการบันเทิง ยูโกะก็พยายามขอให้พ่อแม่ยกเลิกการหมั้นหมายนั้น แต่พ่อแม่ไม่ยินยอมและให้เวลายูโกะในวงการเพียง 3 ปี ก่อนที่จะต้องกลับไปแต่งงาน แต่เมื่อยูโกะเลือกที่จะแต่งงานกับฮิเดะพ่อของโทโมเอะ และพาน้องสาวชื่อคิมิโกะออกจากบ้านมาอยู่ที่โตเกียวด้วย โดยอาศัยเงินที่สะสมไว้พอสมควรจากวงการบันเทิงทำให้พ่อแม่ของยูโกะประกาศตัด ขาดกับลูกสาวทั้งสองคน ซึ่งเป็นเรื่องที่ยูโกะเสียใจตลอดมาและพยายามเขียนจดหมายไปปรับความเข้าใจ กับพ่อแม่มาโดยตลอดแต่ไม่เคยได้รับการตอบรับ
เมื่อวันเสาร์ ยูโกะได้รับจดหมายจากพ่อแม่เป็นครั้งแรก ใจความในจดหมายเป็นการให้อภัยทุกสิ่งที่เกิดขึ้น และขอร้องให้ยูโกะกลับไปที่ฮอกไกโดเพื่อแต่งงานตามพันธะเดิม ซึงพ่อของยูโกะบอกว่าฝ่ายชายไม่รังเกียจที่ยูโกะมีลูกแล้ว และพร้อมจะดูแลโทโมเอะ ความกตัญญูทำให้ยูโกะต้องยอมรับปากและเตรียมเดินทางกลับทั้งที่ยังไม่ต้อง การทิ้งกิจการร้านอาหารไปดำเนินชีวิตเป็นเกษตรกรที่ห่างไกลจากความเจริญของ เมืองและการศึกษาของโทโมเอะ เนื่องจากชุมชนของหมู่บ้านที่ยูโกะจะต้องไปอยู่เป็นชุมชนที่ไม่ส่งเสริมให้ เด็กผู้หญิงเรียนหนังสือมากนัก มุ่งให้ทำงานในพื้นดินของไร่นามากกว่า
"ยูโกะต้องกลับไปตามคำขอร้องของพ่อแม่ แต่ยูโกะไม่อยากให้โทโมเอะต้องเติบโตมาในไร่นา แต่ถ้าจะทิ้งโทโมเอะไว้ที่นี่ ยูโกะก็ไม่รู้จักใครที่จะฝากฝังได้"
ยูโกะกุมมือผมแน่นเล่าสิ่งที่เกิดขึ้นพร้อมระบายความอัดอั้นออกมาอย่างเต็มที่
ผมปล่อยมือจากมือยูโกะ ลูบศีรษะของยูโกะเบาๆ แล้วบอกยูโกะด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"ยูโกะลืมพี่ไปได้ยังไง ถ้ายูโกะต้องการพี่จะดูแลโทเอะคุงให้เอง พี่มีทาวเฮ้าส์เล็กๆ ติดกับแมนชั่น โทเอะคุงไปพักที่นั่นได้เป็นเพื่อนรินะจัง พี่จะดูแลความเป็นอยู่ของโทเอะคุงให้ นานเท่าที่ยูโกะต้องการ"
ยูโกะลืมตากว้างมองหน้าผมอย่างเหลือเชื่อ เมื่อผมพูดจบลงยูโกะโถมตัวเข้ามาซบหน้าลงกับตักผม ร้องไห้สะอึกสะอื้น ปากพร่ำขอบคุณผมไม่ขาดระยะ ผมโอบหลังยูโกะไว้เบาๆ ผิวกายนุ่มนวลของยูโกะส่งความอบอุ่นผ่านเสื้อฝ้ายบางๆ ที่สวมอยู่ ในใจผมรู้สึกเหมือนว่ากำลังจะขาดอะไรไปจากชีวิต ผมรู้ดีว่าส่วนลึกของผมรู้สึกดีๆ กับหญิงสาวคนนี้ ถ้าผมไม่มีน้องซูกุมิ และน้องๆ ทุกคนที่ผมได้ร่วมรักมา ผมคงไม่รีรอที่จะหาทางรับยูโกะเข้ามาอยู่ในชีวิตอย่างแน่นอน
"เดี๋ยวยูโกะไปหาพี่ที่ห้องทำงานหน่อยนะ จะได้บอกเรื่องนี้กับโทเอะคุงด้วยกัน"
ผมดันตัวยูโกะให้ลุกขึ้นนั่งแล้วบอก ยูโกะพยักหน้ารับทั้งน้ำตา ผมกลับขึ้นมาที่ห้องทำงานแล้วบอกให้โทโทเอะเปลี่ยนชุดเด็กผุ้หญิงกลับมาใส่ ชุดเด็กชายตามปกติ ครู่หนึ่งยูโกะก็เข้ามาในห้องและถือเอกสารมาแฟ้มหนึ่ง ผมนั่งอยู่กับสองแม่ลูกที่โซฟาแล้วอธิบายข้อตกลงของผมกับยูโกะให้น้องโทโท เอะฟัง โทโมเอะโผเข้ากอดยูโกะสะอึกสะอื้น ทำให้ยูโกะต้องปลอบจนสงบลง ยูโกะหันมายิ้มให้ผมแล้วส่งแฟ้มที่ถือติดมาให้ผมรับไว้ ผมเปิดดูมันเป็นแฟ้มเอกสารสำคัญของน้องโทโมเอะทั้งหมด ตั้งแต่สูติบัตร การตรวจสุขภาพ ไปจนถึงหลักฐานการศึกษา ในเอกสารระบุชัดเจนว่าโทเอะของยูโกะ เป็นเด็กผู้หญิงชื่อโทโมเอะ ผมรับรู้เรื่องนี้อยู่แล้ว แต่ต้องแกล้งอุทานเพื่อไม่ให้ยูโกะทราบความจริง
"โท โทเอะ..เป็นผู้หญิง"
ยูโกะหน้าแดง พยักหน้า และเริ่มอธิบายสาเหตุของการแต่งตัวเป็นผู้ชาย (ซึ่งผมทราบดีอยู่แล้ว) หลังจากยูโกะอธิบายจบก็หยิบสมุดบางๆ เล่มหนึ่งออกมาจากกระเป๋าถือแล้วยื่นส่งให้ผม
"สมุดอะไรน่ะยูโกะ" ผมถามด้วยความสงสัยยูโกะยิ้มให้ผมแล้วอธิบาย
"นี่เป็นสมุดบัญชีธนาคารของยูโกะ ตลอด 8 ปีที่ยูโกะทำงานมา ยูโกะสะสมเงินไว้ก้อนหนึ่ง ตอนนี้ยูโกะขอมอบทั้งหมดให้พี่เอกเพื่อเป็นค่าใช้จ่ายในการเลี้ยงดูโทโมเอะ แล้วยูโกะจะพยายามส่งเงินมาเพิ่มเติมเท่าที่ทำได้"
ผมมองใบหน้างดงามของยูโกะแล้วถอนใจ ส่งสมุดกลับไปวางไว้ตรงหน้ายูโกะ ที่กำลังมองผมด้วยสายตาสงสัย
"ยูโกะเก็บเอาไว้ หรือโอนบัญชีเป็นชื่อโทโมเอะโดยระบุให้เบิกได้เมื่อบรรลุนิติภาวะก็ได้ ระหว่างที่โทโทเอะอยู่กับพี่ ค่าใช้จ่ายทั้งหมดพี่จะรับผิดชอบเอง พี่จะดูแลโทโมเอะจังเหมือนน้องสาวคนหนึ่ง และจะส่งให้เรียนไปเท่าที่ความสามารถของโทโทเอะจังจะทำได้ ถ้ายูโกะจะเอาเงินที่เก็บไว้มาให้พี่ นั่นเป็นการดูถูกน้ำใจที่พี่มีให้กับยูโกะและโทโมเอะจังนะ"
"พี่เอก…. . " ยูโกะอุทานมองผมอย่างไม่เชื่อหูแล้วโถมตัวเข้ากอดผมแน่น หน้าอกอวบอิ่มสมบูรณ์ของวัยสาวเบียดแนบผมแทบเป็นเนื้อเดียว ผมพยายามสะกดความรู้สึกพลุ่งพล่าน เพราะรู้ดีว่าหญิงสาวคนนี้แม้จะยังไม่ได้แต่งงานกับใคร แต่ก็มัพันธะผูกพันกับชายผู้โชคดีในจังหวัดฮอกไกโดแล้ว
ผมประคองใบหน้าของยูโกะไว้ด้วยสองมือ จ้องตาแวววาวคู่นั้นด้วยความรู้สึกผูกพัน
"ยูโกะไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น ผมตัดสินใจแล้ว "ผมหันไปทางน้องโทโมเอะแล้วสั่งเบาๆ
"โทโมเอะจังกลับไปช่วยคุณแม่จัดของเดินทาง เย็นนี้รินะจังจะไปช่วยย้ายของของโทโมเอะมาที่ทาวเฮ้าส์ น้าจะจัดห้องไว้ให้"
น้องโทโมเอะพยักหน้า แล้วจูงยูโกะให้ลุกขึ้น ยูโกะโค้งให้ผมด้วยน้ำตา สบตาผมแล้วยิ้มให้ก่อนหันกลับเพื่อออกไปพร้อมน้องโทโมเอะ ผมอาจจะคิดมากก็ได้ที่รู้สึกว่าแววตาของยูโกะเหมือนต้องการจะบอกผมถึงความ อาลัยและความผูกพันที่ไม่ต้องการให้ยุติลง ก่อนที่ยูโกะจะเปิดประตูผมนึกอะไรขึ้นมาได้
"ยูโกะ ..เดี๋ยวก่อน" ผมรีบเรียกยูโกะหันกลับมามองผมด้วยแววตาสงสัย"พี่เอกมีอะไรจะสั่งกับยูโกะหรือเปล่า"
ผมสั่นหน้าแล้วบอกต่อ "วันนี้หกโมงเย็นยูโกะว่างไหม พี่อยากจะชวนไปหาอะไรทานกัน ถือเป็นการเลี้ยงลาก่อนเดินทางวันพรุ่งนี้ดีไหม"
ยูโกะยิ้ม พยักหน้ารับ แล้วออกจากห้องไปพร้อมกับโทโมเอะ ผมยกหูโทรศัพท์สั่งให้ช่างจัดการเตรียมห้องให้โทโมเอะในทาวเฮ้าส์
ตอนเย็นเมื่อน้องรินะเข้ามาหา ผมก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้น้องรินะฟังและขอให้ไปช่วยโทโมเอะเก็บของ น้องรินะกระโดโลดเต้นด้วยความดีใจที่จะมีโทโมเอะอยู่เป็นเพื่อน แล้วรีบไปปฏิบัติตามคำขอ ผมกลับไปที่ทาวเฮ้าส์เพื่ออาบน้ำแต่งตัวเตรียมพายูโกะไปเลี้ยงอำลา