เพชรพระอุมา ภาคพิศดาร 1 (เรื่องเสียวๆรูป)
### ตอนที่ 1 ###
"เดี๋ยวคุณชายและคุณหญิง พักในบ้านหลังนี้ก็แล้วกันครับ ผมจะให้ชาวบ้านแถวนี้มาช่วยอำนวยความสะดวกให้ ส่วนผมจะไปนอนที่ด้านหลัง ถ้ามีอะไรก็ให้คนไปตามผมได้ตลอดเวลานะครับ" ชายวัยสามสิบเศษ กล่าวกับคนทั้งสองที่ต่างเดินทางอย่างเหน็ดเหนื่อย จากสถานีกักสัตว์เข้ามาในบริเวณที่เป็นเขตบ้านของเขา พลางมองดูคนทั้งสองยิ้มๆ โดยเฉพาะหญิงสาวที่ลงจากรถมายืนบิดกายด้วยความเมื่อยขบ ใบหน้าแดงกล่ำ เสื้อที่สวมใส่รัดแนบเนื้อเพราะเปียกเหงื่อที่เกิดจากความร้อนอบอ้าว มองเห็นทรวงอกพุ่งตระหง่านจนแทบเห็นปลายยอดที่ชูชันดันเสื้อออกมา...
"ไกลจังเลย..." หญิงสาวบ่นเบาๆ "...นึกว่าจะอยู่ใกล้ๆเสียอีก"
"อยากมาด้วยก็อย่าบ่น" เสียงชายวัยสี่สิบเศษอีกคน กล่าวเสียงหัวเราะ หญิงสาวหันมาค้อน
"เล็กไม่ได้บ่นซักหน่อย ก็แค่นึกว่ามันไม่ไกลจากสถานี"
"ต่อไปเราจะไปไกลกว่านี้ ถ้าแค่นี้เล็กเห็นว่ามันไกล ต่อไปก็ต้องบ่นอย่างนี้ทุกวันนั่นแหล่ะ" ชายคนนั้นพูดเสียงหัวเราะ ทำให้ทุกคนหัวเราะตาม หญิงสาวหันไปค้อนกราดทุกคน
"เอาเถอะครับ ทุกท่านขึ้นไปพักผ่อนก่อนเถอะ เดี๋ยวเรื่องข้าวของเครื่องใช้ ผมจะเตรียมไว้ให้เอง" วรินทร์ซึ่งเป็นเจ้าของบ้านกล่าวรวมๆกับทุกคน ทำให้ทั้งสองขยับตัวขึ้นไปบนเรือน...
ขบวนกองคาราวานที่เตรียมตัวเดินทางเข้าไปในป่าลึก ต่างเคลื่อนย้ายเข้ามาในเขตที่พักของวรินทร์ ซึ่งเขาให้ทั้งสองคนพักในเรือนหลังใหญ่ ส่วนตนเองย้ายมานอนที่เรือนหลังเล็กด้านหลังแทน โดยปล่อยให้หญิงสาวชาวบ้านแถวๆนั้น ช่วยดูแลความสะดวกสบายให้กับคนทั้งสอง ส่วนตนเองจะเข้าไปคุยด้วยก็ต่อเมื่อมีเรื่องที่ต้องหารือเท่านั้น ซึ่งก็ได้รับความช่วยเหลือจากชาวบ้านเป็นอย่างดี เพราะวรินทร์ถือเป็นหัวหน้าบ้านของคนในย่านนั้น ด้วยว่าเขาเป็นผู้บุกเบิกตั้งแต่ครั้งที่พื้นที่แถวนั้นยังเป็นเพียงป่าทึบ...
เสียงคุยกันเบาๆบนเรือนหลังใหญ่ วรินทร์ยืนอยู่ตรงสัมภาระที่ต้องเตรียม พลางเหลือบมองขึ้นไปบนบ้าน แสงตะเกียงวับแวมบอกให้รู้ว่านายจ้างทั้งสอง กำลังนั่งคุยกันอยู่ในห้องรับแขก ความคิดของเขาย้อนกลับไปวันแรกที่ได้เจอกับบุคคลทั้งสอง...
*************************************
"เรากำลังตามหาคนๆหนึ่งที่หายเข้าไปในป่า บอกคุณวรินทร์ก็ได้ว่าเขาชื่อไชยาเป็นน้องชายของผมเอง และเป็นพี่ชายของเล็กเค้า..." ชายวัยสี่สิบเศษ รูปร่างสูงใหญ่ ผิวพรรณบ่งบอกถึงความเป็นผู้ดีมีสกุล กล่าวอย่างหนักใจ เขาคือ พันเอก หม่อมราชวงศ์ธารา นายทหารนอกราชการ สังกัดกระทรวงกลาโหม
"...เราได้ข่าวว่าเขาเดินทางเข้าไปหาขุมทรัพย์ในป่ากับคนนำทางอีกแค่คนเดียว ทีนี้เราอยากหาเขาให้พบ แต่ยังหาคนนำทางฝีมือดีไม่ได้ จนผู้อำนวยการของที่นี่พูดให้ฟังถึงเรื่องของคุณ ทำให้ผมอยากมาพบและขอร้องให้คุณช่วยนำทางให้เราด้วย" เสียงพูดกึ่งวิงวอน ทำให้วรินทร์เงียบ นึกถึงเรื่องที่คนแถวนี้เล่าลือกันทั่วเกี่ยวกับการที่มีคนจากกรุงเทพหายเข้าไปในป่า ที่จริงแล้ว เขาพึ่งกลับจากการหาสัตว์มาส่งให้กับสถานีกักสัตว์ หลังจากที่เดินทางเข้าป่าไปร่วมเดือน...
"คุณชายคงได้ยินมาบ้างแล้วใช่หรือเปล่าครับ ว่าคุณชายไชยาเดินทางไปที่ไหน" เขาถาม
"ได้ยินมาว่าเขาเข้าป่าไปเพื่อไปหาสมบัติที่ถูกซ่อนไว้ เห็นว่าชื่อ...ชื่ออะไรน๊า..." ธารานิ่งคิด
"สมบัติพระอุทัยค่ะ" เสียงเบา นุ่ม กล่าวเสริมขึ้นมา ทำให้วรินทร์หันไปมองตามเสียง
ร่างในเสื้อผ้าชีฟองเบาบางสีชมพูอ่อน กางเกงสแล็คดำแนบเนื้อ อายุประมาณยี่สิบหกถึงยี่สิบเจ็ดปี ใบหน้าเรียวงาม ผมยาวสลวย ริมฝีปากบางเฉียบ บ่งบอกถึงความดื้อรั้นและมั่นใจในตัวเอง ยามเมื่อร่างนั้นขยับตัว เงาของทรวงอกที่เลือนรางภายใต้เสื้อบางเบานั้น มองเห็นสองเต้าอวบใหญ่จนยกทรงแทบปิดไม่มิด ดันเสื้อชั้นนอกพุ่งตระหง่านออกมา เลื่อนสายตาไปด้านล่าง กางเกงสแล็คดำแนบเนื้อ ทำให้มองเห็นช่วงขาอวบแน่น วรินทร์กลืนน้ำลาย เมื่อร่างนั้นขยับตัวอีกครั้ง เนินเนื้อด้านล่างภายใต้กางเกงแนบเนื้อ ดันออกมาจนเห็นความอวบอูมของโหนกเนื้อภายใน
"อ้อ! นี่น้องสาวผม ชื่อเล็กหรือหม่อมราชวงศ์กนิษฐา" เสียงของธาราดังขึ้น
วรินทร์สะดุ้ง เงยหน้าจากภาพที่เหม่อมองเมื่อสักครู่ เห็นหญิงสาวนั่งยิ้มให้ ทำให้เขาหน้าแดง นึกโกรธตัวเองที่เสียมารยาท ไปจ้องมองในสิ่งที่ไม่สมควร แต่หนึ่งเดือนที่เขาเข้าป่าไปและพึ่งกลับเข้ามาเมื่อวาน มันทำให้อารมณ์ที่คั่งค้างจากการที่ต้องเก็บแรงเก็บอารมณ์ไว้ไม่มีที่ระบายออก เมื่อเห็นภาพเมื่อสักครู่ ทำให้อารมณ์ที่เก็บไว้ลุกโชนขึ้นมาอีกครั้งอย่างช่วยไม่ได้...
"เราอยากให้คุณช่วยนำทางให้เราด้วย คุณจะเรียกค่าจ้างเท่าไหร่ก็แล้วแต่คุณ และคุณจะหาลูกจ้างกี่คนก็ตามใจคุณ โดยฝ่ายเราจะมีฉันกับพี่โตเดินทางไปด้วย คุณคงไม่ขัดข้องอะไรใช่ใหม" เสียงเบาๆแต่หนักแน่นของหญิงสาวพูดขึ้น
วรินทร์จ้องหน้าหญิงสาว พยายามไม่มองรูปร่างของเธอ เพราะตอนนี้ ท่อนเนื้อในกางเกงยีนส์มันแข็งตัวขึ้นมาจนเขาต้องขยับตัวเพื่อไม่ให้มันพองตัวขึ้นมาจนเห็นได้ชัดเกินไป ปากตอบหญิงสาว
"ถ้าทั้งสองท่านไม่กลัวที่จะเดินทาง ผมก็ยินดีที่จะนำทางให้ครับ แต่ต้องบอกก่อนว่ามันมีอันตรายมากมายในป่า ที่ผมอาจดูแลได้ไม่ทั่วถึง เพราะฉะนั้น คุณชายและคุณหญิงต้องดูแลตัวเองด้วย โดยผมจะพยายามช่วยเหลือให้ได้มากที่สุด ตกลงมั๊ยครับ"
ธาราและกนิษฐาหันมามองหน้ากัน ก่อนจะหันไปพยักหน้าให้กับวรินทร์เป็นเชิงว่าทั้งสองยอมรับสิ่งที่วรินทร์พูดทั้งหมด...
ทั้งสามนั่งคุยถึงการเตรียมตัวที่จะต้องเดินทางเข้าไปในป่าลึก จนเมื่อตกลงกันได้ทุกอย่างแล้ว วรินทร์จึงแนะนำให้ทั้งสองเตรียมตัวเข้าไปพักในบ้านของเขา ก่อนจะออกเดินทาง...
