เล่นเสียวกับคนไข้
กลับมาแล้วครับ....หลังจากหายหน้าหายตาไปหลายวัน.....เพราะมีธุระต้องเดินทางไปเยี่ยมญาติๆ ที่ต่างจังหวัด......
ก็คนมันญาติเยอะอ่ะครับ......ไปต่างจังหวัดครั้งนี้...ไม่เสียเที่ยวครับ...มีประสบการณ์แปลกๆ ใหม่ๆ.......
ก็ไม่พ้นประสบการณ์เกี่ยวกับเรื่องเอาๆ กัน นั่นแหล่ะครับ....
แล้วจะค่อยๆ เล่าสู่กันฟังพอให้เกิดอารมณ์ได้นิดๆ หน่อยๆ.........ในโอกาสต่อๆ ไป..ถ้าไม่เป็นเอดส์ ตายเสียก่อน.....เฮ้อ....................
แต่สำหรับเรื่องต่อไปที่จะเล่า.....ให้ท่านๆ สมาชิกได้อ่านก็เป็นประสบการณ์ในอดีตของผมเองอีกนั่นแหล่ะ
เผอิญผมเป็นคนที่ค่อนข้างโชคดีไอ้เรื่องอย่างว่า มีโอกาสได้ลิ้มลอง ประสบการณ์การเอา หลากหลายรูปแบบ
มีทั้งกับเด็กตัวเล็กๆ , กับทอมบ้าง , กับเมียชาวบ้านบ้าง , กับหลานสาวเจ้านายบ้าง...................
เล่ากันวันเดียวไม่มีหมด....ก็ค่อยๆ อ่านกันไปน่ะครับรับรอง มันจะเข้มข้นขึ้น...ใกล้คุกมากยิ่งๆ ขึ้น.........
และเช่นเดียวกัน คราวนี้.....
ประสบการณ์ตรงของผม....ก็เกิดขึ้นในคราวที่ผมได้มีโอกาส ไปรับใช้ชาติในฐานะของชายไทย...ก็เป็นไอ้เณร (ทหารเกณฑ์แหล่ะครับ.....)
คุณคงจะเคยรู้มาบ้างว่าทหารผู้ใหญ่ๆ เค๊าจะมีทหารประจำตัว ไว้คอยรับใช้ ดูแลบ้าน เฝ้าบ้าน หรือสุดแล้วแต่จะสั่งให้ทำ.....
ผมเป็นคนหนึ่งครับที่หลังจากฝึกทหารใหม่เสร็จ ได้รับเลือกให้ไปเป็นทหารประจำตัวของ ทหารผู้ใหญ่ท่านหนึ่ง
(หน่วยที่ผมไปประจำอยู่ อยู่แถวๆ จังหวัดนครนายก ครับ คงเดาออกว่าเป็นหน่วยอะไร) ....
ผมไม่ทราบวัตถุประสงค์ที่แน่ชัดว่าทำไมผู้หมวดถึงเลือกผมให้ไปเป็นทหารประจำตัวของ ทหารผู้ใหญ่ท่านนี้
(ต่อไปผมจะเรียกท่านว่า ผู้การ) อาจคงเป็นเพราะผมดูเรียบร้อย....ดูสะอาด...หรืออะไรก็สุดแต่จะเดาอ่ะครับ..
แต่ช่างเถอะครับ...ถือว่าเป็นบุญของผมแล้วกัน..เพราะใครๆ เค๊าก็ว่าดีแล้วหล่ะ ดีกว่า อยู่ที่กองร้อย เป็นพันๆ เท่า..........
ท่านผู้การ น. เป็นคนใจดีครับ ดีกับผมมาก....เรียกผมว่าลูกทุกคำ .....
ผมก็ดีกับท่านครับ....คอยดูแลทุกอย่าง.....ทั้งตัวท่านเอง.....เมียของท่าน ....คุณหนูๆ อีกสองคน......
ผมใช้ชีวิตที่บ้านประจำตำแหน่งของท่านอย่างมีความสุข.........ทุกอย่างดูราบรื่นไปหมด...................
เรื่องราว ช่วงชีวิต ที่สงบราบเรียบของผมในบ้านของผู้การและครอบครัว ดำเนินไปอย่างกับนิยาย ......
ผมอยู่ที่นี่อย่างสบายทั้งกายและใจ..........จนถึงเดือนที่สาม....ของการเป็นทหารประจำบ้าน......
ช่วงเย็นของวันหนึ่ง ผู้การเรียกผมเข้าไปคุยด้วย....ว่าต้องการให้ผมไปช่วยงานที่บ้านคุณย่า(คุณแม่ของผู้การ)
ที่กรุงเทพฯสักเดือนหนึ่ง เพราะช่วงนี้ คนรับใช้ที่บ้านของคุณย่า กลับไปเยี่ยมพ่อซึ่งป่วยหนักที่ต่างจังหวัด ไม่มีใครช่วยดูแล.....
ผมก็ตอบยินดี......ดีเสียอีกจะได้ไปเปิดหูเปิดตาที่กรุงเทพฯ สักเดือนหนึ่ง........
ผู้การเล่าให้ผมฟังว่า ที่บ้านคุณย่า...ปกติแล้วจะมีคนอยู่แค่สองสามคนเท่านั้น....คือคุณย่า คุณแอน(น้องสาวของผู้การ)
แล้วก็นางเอียด(คนรับใช้).....คุณย่า...ถึงท่านจะอายุมากแล้ว..แต่ยังต้องออกไปดูแลธุรกิจข้างนอกทุกวัน.......
ที่บ้านอ่ะ...คนที่อยู่ประจำก็จะเป็นคุณแอนน้องสาวของผู้การ ซึ่งปัจจุบันป่วยเป็นอัมพาตทั้งตัว เนื่องจากประสบอุบัติเหตุ
ช่วยตัวเองไม่ได้ ต้องมีคนช่วยดูแลทุกเรื่อง .........
ผมนึกภาพออกทันทีว่าการที่จะต้องรับหน้าที่ดูแลเช็ดขี้ เช็ดเยี่ยวคนป่วย เป็นยังไง เพราะตอนผมเด็กๆ เคยช่วยญาติๆ ดูแล ป้า
ซึ่งนอนโทรมป่วยเป็นอัมพาต อยู่เกือบสองปี.....เฮ้อ ผมถอนหายใจ.......แต่ก็...ช่างเถอะ....แค่เดือนเดียวเอง...
แล้วก็ถือว่าช่วยผู้การแล้วกัน ท่านดีกับเรานิ.......ผู้การไม่คะยั้นคะยอผม(คงสังเกตเห็นว่าผมมีท่าทางกังวลนิดๆ)....
โดยให้ผมกลับไปนอนคิดดูก่อนก็ได้.....ท่านบอกว่าพรุ่งนี้เช้าค่อยมาบอกก็ได้ ว่าจะไปหรือเปล่า.........
ผมกลับมานอนคิด....คิดไป คิดมา.....จนเกือบๆ เที่ยงคืน จึงตัดสินใจว่าเอาหล่ะ
เพื่อเป็นการตอบแทนบุญคุณของผู้การ ที่ท่านเอ็นดูเรา.........เราก็น่าจะตอบแทนท่าน...
แล้วก็เผื่อวันหน้าเราเดือดเนื้อร้อนใจ...จะได้มาขออาศัยบารมีของท่านได้...........
ผู้การพาผมเดินทางเข้ากรุงเทพฯ หลังจากนั้นอีกสองวัน ที่ผมตอบตกลงท่าน.....
ข้าวของเครื่องใช้ที่ผมนำติดตัวไปก็ไม่มีอะไรมาก......เสื้อผ้าสองสามชุด....ของใช้ส่วนตัวอีกสี่ห้าชิ้น......
ในระหว่างเดินทาง...ผู้การก็คุยให้ผมฟังถึงหน้าที่ที่ผมต้องรับผิดชอบ..ว่ามีอะไรบ้าง......ตั้งแต่เช้ามืดยันเข้านอน.......
สรุปแล้วก็เป็นจริงอย่างที่ผมจินตนาการภาพไว้ไม่มีผิด และก็ไม่แตกต่างไปจากที่ผมเคยดูแลป้าของผม
คือต้องช่วยเหลือคนป่วยทุกอย่าง ตั้งแต่ตื่นนอน......แปรงฟันให้....ล้างหน้าให้...อาบน้ำ..เช็ดตัว...ป้อนข้าว...
พานั่งห้องน้ำ..เช็ด ก้น....จับพลิกตัวทุกๆ สองชั่วโมง...ทำกายภาพบำบัดให้วันละสองครั้ง....ฯลฯ ...................
ผมฟังไปก็ถอนหายใจไป.....แล้วก็ลุ้นในใจว่าเราจะทนกับสภาพแบบนี้ไปได้สักกี่วันนี่...ไม่รู้เวรกรรมอะไร.....
บ้านคุณย่า....อยู่แถวๆ ราชเทวี.....เป็นบ้านหลังโต...ดูลักษณะบ้านแล้ว น่าจะเป็นครอบครัวใหญ่ แต่ทำไม๊มีคนอยู่แค่สองคน...(ผมตั้งคำถามในใจ)
.....พอถึงตัวบ้าน ผู้การแนะนำคุณย่าให้ผมรู้จัก...ผมเข้าไปสวัสดีท่านใกล้ๆ....ดูท่านไม่แก่อย่างที่ผมคิดไว้เลย....อายุท่านน่าจะสักหกสิบต้นๆ จะได้
..ยังดูเต่งตึง..คงจะอุดมไปด้วยเครื่องสำอางค์บำรุงผิวพรรณ.....ประมาณว่ากลัวแก่อย่างไงอย่างงั้น.....
ท่านทักผมด้วยท่าทางและคำพูดที่เป็นกันเองมาก...มากจนทำให้ผมรู้สึกอบอุ่น...........
ผม....ผู้การ และคุณย่า นั่งคุยถามไถ่ประวัติ ความเป็นมา ญาติพี่น้อง อยู่ที่ห้องนั่งเล่น ได้พักใหญ่ๆ.......
จนคุณย่าบอกผู้การว่า...
"วันนี้ช่วงสายๆ แม่มีนัดกับลูกค้าที่ออฟฟิศ.....ดีหล่ะที่ พา มด(ชื่อผม)มาวันนี้ จะได้เริ่มงานกันเลย....แล้ว น.(ชื่อผู้การ) หล่ะ วันนี้จะค้างที่นี่หรือกลับ"
.....ผู้การตอบ
"เดี๋ยวผมขอดูไอ้มดก่อนครับแม่....ถ้าดูแล้วมันได้เรื่องผมก็จะกลับเลย...แต่ถ้ามันยังเก้ๆ กังๆ ผมก็จะอยู่สักพัก...บ่ายๆ หรือเย็นๆ ค่อยกลับครับ...คงค้างไม่ได้"
"เออ..ดี..งั้นป่ะ... มด ไปรู้จักพี่แอน ป่านนี้คงหิวแล้วหล่ะ...."
คุณย่าหันมาทางผม แล้วชวนผมและผู้การเข้าไปในห้องของคุณแอน ...........................
เมื่อเปิดประตูห้องเข้าไป.....สิ่งแรกที่ทำให้ผมนึกถึงป้า ที่ผมเคยดูแลท่าน คราวที่ป่วยเป็นอัมพาต คือกลิ่น......
ครับ มีทั้ง กลิ่นยา กลิ่นอับๆ กลิ่นห้องน้ำ ......มันโชยออกมาสัมผัสกับรูจมูกของผมเข้าอย่างจังเลยครับ.....
ผมเริ่มท้อใจ.......คุณย่าหันมาทางผม..แล้วพูด
"นางเอียดมันกลับบ้านไปได้สี่วันแล้วหล่ะ...ห้องมันเลยดูรกๆ.....ย่าจะเข้ามาทำความสะอาด....พี่แอนเค๊าก็บ่นไม่ให้ทำ..บอกให้รอ มดมาก่อน..."
ผมพยักหน้าแล้วตอบ
"ครับเดี๋ยวผมจัดการให้ครับ" ..........................
พูดเสร็จคุณย่าเดินนำพาผมและผู้การมาที่เตียงของคุณแอน..ซึ่งนอนดูทีวีอยู่.......
"เป็นไงลูก หิวยัง...นี่..แม่พาลูกมือมาช่วยแล้ว..."
คุณย่าทักคุณแอน ......ผมยกมือไหว้คุณแอนหนึ่งครั้ง...คุณแอนค่อยๆ เบนหน้ามาทางผม.....
"หวัดดีครับผม...ชื่อมดเหรอ..เอ้อ หน้าตาตลกดีนิ.....เหนื่อยหน่อยนะ....."
เธอพูดทักผมราวกับรู้เรื่องราวของผมมานานแล้ว ผมคิดว่า ผู้การคงจะโทรมาเล่า เรื่องราวของผมให้ คุณย่า และคุณแอน ฟัง มาก่อนหน้านี้...........
เธอพูดกับผมเสร็จ แล้วหันไปทักผู้การ..................
ผมปล่อยให้ครอบครัวเค๊าคุยกันแล้ว......หันไปดูรอบๆ ห้อง.....ใจหนึ่งคิดว่าจะเริ่มทำความสะอาดตรงไหนก่อน........
อีกใจคิดเปรียบเทียบอาการระหว่างป้าของผมกับคุณแอน ที่นอนป่วยอยู่ที่เตียง เพราะถ้าสังเกตจากภายนอกแล้ว
ดูแตกต่างกันสิ้นเชิง คุณแอนเธอดูหน้าตาสดใส ไม่เหมือนคนป่วยเลยสักนิดเดียว
(อาจเป็นเพราะผมยังไม่สามารถมองเห็นสภาพร่างกาย แขนขา ที่ลีบแห้ง เพราะไม่ได้ใช้งานมานานนับปี ก็เป็นได้ ).......
ผมสาละวนอยู่กับการเก็บกวาดห้องให้เป็นระเบียบอยู่พักนึง ในขณะที่คุณย่าได้ขอตัวไปออฟฟิศ
หลังจากที่ยืนคุยอยู่กับผู้การและคุณแอนพักใหญ่ ส่วนผู้การยังคงยืนคุยอย่างเอาอกเอาใจน้องสาว อยู่ที่ข้างๆ เตียงของคุณแอน........
ดูผู้การคงจะรักน้องสาวคนนี้ของแกมาก.....แน่ หล่ะสิ......เพราะถ้าผมเดาไม่ผิด คุณแอนเธอน่าจะเป็นลูกหลงของบ้าน.......
เธอน่าจะอายุห่างจากผู้การของผมมาก.......ผมว่าน่าจะมากกว่ายี่สิบปีก็เป็นได้.............
ใช่แล้ว......เพราะในระหว่างนั่งมาในรถ....ผู้การเล่าให้ผมฟังถึงประวัติของคุณแอนว่า..
เธอพึ่งจะจบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยเมื่อสามปีที่ผ่านมา แล้วประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ ได้เกือบๆ ปีมานี่เอง.....
ถ้าจะเดาผมว่าตอนนี้เธอคงอายุประมาณ ยี่สิบห้า ยี่สิบหก น่าจะได้ .........ผมคิดไปทำงานไป...จนผู้การเรียกผม...
"มด.....ไปยกอาหารในครัวมาป่ะ...เดี๋ยวผู้การจะป้อนข้าว คุณแอนให้เราดูเป็นตัวอย่าง" .......
ที่บ้านคุณย่านี่เค๊าไม่ทำกับข้าวกันเองหรอกครับ....เค๊าใช้วิธีผูกปิ่นโตแทน ....ซึ่งจะมีคนเอาอาหารมาส่งให้ทุกมื้อ.....
............ผมดูผู้การป้อนข้าวให้คุณแอนอยู่พักนึง คุณแอนเธอทานอาหารได้มากพอควรครับ......
เมื่อป้อนข้าวเสร็จผู้การส่งถาดอาหารให้ผมแล้วให้ผมป้อนผลไม้ให้คุณแอน....ท่านบอกให้ผมทดลองงาน....
เผื่อมีอะไรเคอะๆ เขินๆ จะได้แนะนำกัน.....ผมผ่านงานป้อนอาหารไปได้ฉลุย. ....จนผู้การชมว่าผมเก่ง
ก็แน่หล่ะ...ผมมีประสบการณ์มาแล้วนี่...เรื่องอะไรจะให้เสียชื่อหล่ะ.......คุณแอนเธอก็ดูท่าทางจะชอบผม....
เธอคุยไปด้วยทานผลไม้ไปด้วย......ดูเธอร่าเริง....ไม่หงอยเหงาเศร้าซึมเหมือนคนป่วยทั่วๆ ไปเลย.......
ผมว่าเธอไม่แตกต่างอะไรจากคนปกติเลย..เพียงแต่เธอขยับแขน ขา เอว ไม่ได้แค่นั้นเอง..............
ทานข้าว ผลไม้เสร็จ เธอให้ผมแปรงฟันให้.....ผู้การยังคงยืนกำกับดูแลการปฏิบัติหน้าที่ของผมโดยไม่ละสายตา.......
พร้อมกับยืนชมผมอยู่อย่างต่อเนื่อง จนผมชักเริ่มเขินๆ แล้ว........เมื่อทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย.......
ผู้การชวนผมไปคุยข้างนอกห้อง เพื่อให้คุณแอนเธอพักผ่อน......เมื่อคุย...เน้นย้ำหน้าที่ต่างๆ เสร็จผู้การ ขอตัวกลับ......
โดยปล่อยให้ผมอยู่ทำหน้าที่ดูแลคุณแอนสองต่อสอง.............
ผมผ่านงานช่วงเช้าของวันไปได้อย่างสบายๆ.....ไม่มีอะไรติดขัด เหนื่อยหน่อยก็ คือการที่ต้องเก็บกวาดเช็ดถูภาย
ในห้องนอนของคุณแอนให้ ไร้ฝุ่น ไร้กลิ่นต่างๆ .............
เมื่อทุกอย่างเรียบร้อย....คุณแอนขอให้ผมเข็นเตียงของเธอออกมาข้างนอก เพื่อเปลี่ยนบรรยากาศที่จำเจในห้องนอน.....
ผมทำตามที่เธอขอร้อง.....แล้วขอตัวไปเก็บข้าวของส่วนตัว และอาบน้ำอาบท่า.........
เมื่อผมทำธุระส่วนตัวเสร็จ....คนส่งอาหารก็นำปิ่นโตอาหารมาให้.......ผมดูเวลา....ก็ได้เวลาอาหารเที่ยงพอดี.....
ผมจัดแจงนำอาหารมาที่เตียงของคุณแอน...และป้อนเธอเหมือนอย่างที่ผู้การทำให้ดูตอนเช้า......เธอทานข้าวไป...คุยกับผมไปด้วย...
"มดนี่ขยันนะ...ดูสิ ห้องของพี่ที่ดูรกๆ....มดก็ทำแป๊บเดียวเสร็จแล้ว.....นี่ถ้ามดยังไม่มาพี่คงต้องนอนจมอยู่กับ กลิ่นอับๆ อย่างงั้นอีกหลายวันแน่"
ผมตอบสั้นๆ " ครับ "
เธอพูดต่อ "เดี๋ยวทานข้าว กินยาเสร็จ พี่จะอาบน้ำนะ ......ช่วยจัดให้พี่หน่อย......" ผมทำตางง .......เธอพูดต่อ
"ไม่ต้องงงหรอก เดี๋ยวพี่บอกเองแหล่ะว่าต้องทำไงบ้าง....นี่สองวันแล้ว .....ที่ได้แต่เช็ดตัว เพราะไม่อยากกวนคุณ
แม่....อาบน้ำให้พี่อ่ะ มันต้องใช้เวลามาก กว่าจะราดน้ำ กว่าจะถูสบู่ ล้างสบู่ แล้วก็เช็ดแห้ง .......คงไม่รังเกียจนะ"........
ผมครุ่นคิดในใจ....และตอบ
"ไม่รังเกียจหรอกครับพี่....ผมเคยทำให้ป้าของผมมาแล้ว" ..........
ผมป้อนข้าว ป้อนยาให้คุณแอนเสร็จแล้ว.....เตรียมจะเอาถาดอาหารไปเก็บ...
เธอตะโกนบอกผมว่า มดกินข้าวก่อนก็ได้....นี่เห็นยังไม่ได้กินตั้งแต่เช้าไม่ใช่เหรอ.....เดี๋ยวเป็นลมเป็นแล้งไป พี่ช่วยอะไรไม่ได้นะ.....
ผมตะโกนตอบ "ครับ"
ผมกินข้าว...ล้างจาน....ชามเสร็จ แล้วรีบกลับมาที่เตียงของคุณแอน.....เธอถามผมว่า..
"เสร็จแล้วนะ ธุระเธอ.....งั้นเข็นเตียงพี่ไปในห้องป่ะ...เดี๋ยวจะบอกว่าต้องทำไงบ้าง"..........
ผมจะเข็นเธอกลับเข้าที่เดิมในห้อง.......
"ไม่..ไม่.....ไม่....เข็นไปในห้องน้ำเลย ขืนอาบตรงนี้พื้นก็แฉะหมดสิ".....
เธอโบ้ยปากเหมือนกับการบอกทาง ให้ผมเข็นเตียงนอนของเธอเข้าไปในห้องน้ำ.....ภายในห้องนอน.......
อันที่จริงผมคิดอยู่นานแล้วว่าไอ้ห้องน้ำนี่มันทำมั๊ย มันถึงได้ใหญ่ผิดของชาวบ้านชาวช่องเค๊าจัง
มาถึงบางอ้อก็อีตรงนี้แหล่ะครับ....มันใหญ่จริงๆ .........ผมเข็นเตียงคุณแอนไปใกล้กับก๊อกน้ำ เธอบอกให้ผมหยุด....
"พอละ....ทีนี้ มดถอดพวกผ้าปูที่นอน ปลอกหมอน เอาออกไปไว้ข้างนอกนะ เดี๋ยวมันเปียก ...."
ผมทำตามที่เธอบอก.....โดยเริ่มที่ผ้าคลุมตัวของคุณแอน.....ผมค่อยๆ ดึงมันออกจากตัวของคุณแอน.............
และแล้ว สิ่งที่สร้างความประหลาดใจให้ผมตอนนี้ ก็ไม่พ้นสรีระร่างกาย ภายในชุดนอนบางๆ สีม่วง ของคุณแอน...
เพราะมันช่างเหมือนกับคนปกติอย่างไงอย่างงั้นเลย ไม่มีส่วนใดของทั้งแขน ขา หรือ มือ ที่มันดูลีบเกร็ง ตามที่ผมจินตนาการ เลย
ใจผมเริ่มเต้นหล่ะสิคราวนี้......ผมปลอบใจตัวเอง.....ท่องอยู่ในใจ.....
"เธอป่วย.....เธอป่วย....เธอป่วยน่ะโว๊ย" ........ผมนิ่งไปครู่หนึ่ง จนเธอเรียก
"มด...ถอดต่อสิ......"
"ครับ..ครับ" ผมตอบเสียงสั่นๆ ........ผมจัดแจงพลิกตะแคงตัวเธอเพื่อถอดผ้าปูที่นอนออกทีละด้าน ..........
เตียงที่เธอนอนอยู่ก็คงทำมาพิเศษอีกแหละครับ.....มันหุ้มด้วยยางสังเคราะห์ ประมาณนั้น....โดนน้ำคงไม่เป็นไร..
ผมคาดเดา........หลังจากนั้นถอดปลอกหมอนออก......
"หยิบหมวกคลุมผมมาใส่ให้พี่ที......วันนี้ยังไม่อยากสระผม" เธอสั่ง.......
ผมใส่หมวกคลุมผมให้เธอเสร็จ แล้วขยับตัวจะไปเปิดฟักบัว.......
"เดี๋ยว..........จะอาบทั้งชุด...หงี้เหรอ" เธอรีบห้ามผมไว้ก่อน......ผมหันไปหาเธอ.....
"ก็ถอดนี่ก่อนสิ ค่อยราดน้ำ" เธอพูดพร้อมกับทำปากโบ้ย ชี้มาที่ใต้คางของตัวเอง.....
ผมว่าเธอคงหมายถึงชุดนอนที่เธอใส่อยู่แหล่ะ ที่เธอต้องการให้ผมถอดมันออกก่อน....
ผมเดินกลับมาช้าๆ.....และทำท่าลังเลนิดๆ.....
"ถอดเถอะ พี่ยังไม่อายเลย เธอจะอายอะไร.....นี่ถ้าเป็นนางเอียดน่ะ.....ป่านนี้พี่ได้ราดน้ำสบายใจไปแล้วหล่ะ...
ถอดเถอะ.....ไม่ต้องกลัว....น้ำอ่ะ....มันทำให้พี่รู้สึกดีขึ้น....และถือเป็นการบำบัดอาการอัมพาตอย่างหนึ่งน่ะ มด...รู้ปล่าว" ..........
ผมคิดได้.......แล้วก็รู้สึกดีขึ้น.......ที่เธออธิบายให้ผมเข้าใจ ว่าเธอจะดีขึ้นถ้าได้ราดน้ำอุ่น ตรงบริเวณที่เป็นอัมพาต
........ผมขยับตัวกลับมาที่เตียง......แล้วค่อยๆ ถลกชุดนอนบางๆ ของเธอขึ้นมาทางด้านหัว ........
พระเจ้าช่วย สิ่งที่ผมเห็นตอนนี้......มันดูขาว..เนียน..สะอาด...หมดจด....มันช่างรับกับใบหน้าใสๆ กลมๆ ของคุณแอนเหลือเกิน.....
ใจด้านชั่วของผมมันเริ่มกลับมาอีกครั้งแล้วหล่ะตอนนี้.....หลังจากที่มันกระเจิงหายไปเสียนาน......
ใจผมเต้น เต้นแรง เหลือเกิน.....ผมหายใจถี่ขึ้น....ตาผมยังคงจ้องอยู่ตรงนั้นของคุณแอน........
"เอ้า...เอ้า...ไปเปิดน้ำสิ......เอาโฟมมาล้างหน้าให้พี่ก่อนแล้วค่อยราดที่ตัว" ..
ผมค่อยๆ ขยับตัวไปหยิบฝักบัว....เปิดน้ำ...เอามือรองดูความอุ่นของน้ำ...โดยมิยอมละสายตาจากตรงนั้นของคุณแอน.....
"นี่ มด....มีสมาธิหน่อย......อย่าคิดอะไรมากสิ.....พี่อ่ะ ก็แค่คนป่วยคนหนึ่ง...มดอ่ะ ก็เหมือนกับ คนที่ต้องคอยดูแลคนป่วย....
ขืนชักช้าอย่างงี้ พี่ไม่ต้องได้อาบน้ำกัน"
ผมตอบ "ครับ ครับ"..........
ผมเอาฝักบัวมาล้างหน้าให้คุณแอนแล้ว ใช้โฟมล้างหน้าขัดถูให้ อย่างนุ่นนวล......ผมชวนเธอคุย.....
"ช่วงล่างของพี่แอนไม่รู้สึกเลยเหรอครับ" เธอหลับตาให้ผมเอาน้ำฉีดล้างโฟมออก และตอบ
"ก็รู้สึกบ้าง..นิดๆ....แต่มันขยับไม่ได้เท่านั้นเอง ตั้งแต่คอลงไป.....หมอเค๊าบอก ต้องใช้เวลา....ค่อยๆ กายภาพบำบัด....
นี่ถือว่าดีขึ้นนะ.....เมื่อก่อน.....มดกัด เข็มแทง ยังไม่รู้เลย......ตอนนี้พอรู้สึกบ้างเป็นบริเวณกว้างๆ......"
........เมื่อล้างโฟมออกหมด ผมเอาผ้าเช็ดหน้า ซับที่ใบหน้าของเธอ.....
ผมว่าเธอดูสวยน่ะ...ปากแดงๆ..จมูกโด่ง...ใบหน้าขาวเนียน...มีกระนิดๆ แถวๆ โหนกแก้ม...
หลังจากจัดการกับบริเวณใบหน้าเธอเสร็จ...ผมพลิกตัวเธอตะแคงข้างฉีดน้ำลงไปจนทั่วบริเวณแผ่นหลัง.........
แล้วนำสบู่มาถูเพื่อชะล้างคราบเหงื่อไคล ให้หมดไป ...
ในขณะที่มือผมสาละวนขัดถูอยู่บริเวณแผ่นหลังของเธอ สายตาอันซุกซนของผม มันกลับถือโอกาส
ลูบไล้เลยเถิด ลงไปที่สะโพกที่ดูเต่งตึงทั้งสอง โอย ย ย ผมจะทนได้อีกเท่าไหร่นี่.................. ...
ผมไม่รอช้ารีบจัดการกับแผ่นหลังของคุณแอนให้เสร็จโดยเร็ว.....แล้วจับเธอพลิกกลับ มาอยู่ในท่านอนหงายเหมือนเดิม
........ผมฉีดน้ำ ลงไปที่หน้าอกของเธออีกครั้ง........
ภาพของละอองน้ำ ที่หลุดจากปลายฝักบัว แล้วลงไปสัมผัส...กับเต้าถันของคุณแอนดูช่างงดงามเหลือเกิน.....ผมคิดในใจ......
"ผมนี่ช่างโชคดีเหลือเกิน.....จะมีใครสักกี่คน ที่ได้เห็นอะไร สวยๆ งามๆ แบบนี้....."
........ตอนนี้ใจผมมันไปไกลกว่าที่จะดึงกลับมาแล้วหล่ะ..........ผมชโลมสบู่กับมือ..แล้วบรรจงถูไปมาลงหน้าอกของเธอ.....
เธอนอนหลับตา.....คงกำลังจินตนาการในสัมผัส...เพื่อพยายามรื้อฟื้นความรู้สึกที่ตัวเองเคยมี....
โดยหวังว่าสักวันหนึ่ง ตัวเองจะหายจากอาการป่วยแล้วกลับมาเหมือนเดิม.....
ในทางกลับกัน.....ผม....กลับจินตนาการ...ฝันเฟื่องถึงการร่วมรักอันดูดดื่มกับเธอภายในห้องน้ำแห่งนี้.........
ผมถูอยู่บริเวณนั้นนานพอสมควร.....แล้วรีบล้างสบู่ออกให้หมด.............แล้วเปลี่ยนเป้าหมายมาที่........จุดศูนย์รวมของระบบประสาททั้งหมด.........
ผมบรรจงฉีดน้ำลงบริเวณนั้น........บริเวณที่ปกคลุมไปด้วยไรขนหนาทึบ ที่แทบจะมองไม่เห็นความสวยงามของร่องกลีบ......
ผมฉีด ฉีดน้ำ เพื่อแหวกหาร่องรักที่แท้จริง .........ผมพบมันแล้ว มันช่าง ช่างเป็นร่องกลีบที่สวยงามเหลือเกิน
ตัวร่องกลีบบีบอัดกันแน่นเอี๊ยด อย่างกับประตูสวรรค์ที่ไม่เคย แง้มเปิดตัวเองเพื่อรองรับการมาเยือนของแขกจากแดนไกล......
ผมละมือจากฝักบัว....ขยับตัวเองเข้าไปใกล้กับท่อนล่างของคุณแอน ซึ่งตอนนี้ยังคงนอนหลับตานึกถึงจินตนาการ ในความรับรู้ที่แสนจะบริสุทธิ์
โดยไม่รู้เลยสักนิดว่า อีกไม่กี่นาทีต่อจากนี้ ร่องกลีบของเธอ กำลังจะได้ต้อนรับการมาเยือน ของแขกจากแดนไกล .........
ผมไม่รอให้โอกาสสวรรค์อย่างนี้ หลุดรอยไปง่ายๆ........จึงตัดสินใจก้มลงใช้ปลายจมูกสัมผัส สัมผัสกับกลิ่นของร่องกลีบของคุณแอน...........
พระเจ้าช่วย กลิ่นคาวของร่องกลีบ มันช่างเย้ายวน จนผมมิอาจหักห้ามจิตใจ ให้ต้องพิสูจน์ถึงที่มาของมันได้
ผมพยายามใช้ลิ้นของตัวเองให้เกิดประโยชน์ที่สุดด้วยการชอนไช แหวกไป มา บริเวณร่องกลีบ ........
ในขณะเดียวกัน เพื่อให้เกิดความพร้อมทั้งสองฝ่าย ผมใช้มือขวาของตัวเอง จัดการปลดพันธนาการที่มีอยู่ทั้งหมด ให้หลุดออกไปกองอยู่ที่ปลายเท้า
แล้ว งัดเอาท่อนเนื้อที่แข็งได้ที่ มาสาวขึ้น สาวลง เพื่อเตรียมตัวสำหรับการ แหวกว่าย ชอนไชเข้าไปในร่องกลีบ
คุณแอนยังคงหลับตา อย่างมีสติ.....แต่มิอาจเดาได้ว่าตอนนี้เธอจินตนาการถึงเรื่องอะไร..........
ผมค่อยๆ ขยับตัวเองไปที่ปลายเตียง....แล้วแหวกขาทั้งสองข้างของคุณแอนให้ถ่างออก ผมปีนขึ้นไปนั่งคุกเข่า
ตรงหว่างขาของคุณแอน บรรจงใช้ลิ้นชอนไช ควานหาเม็ดสวรรค์ ที่ซุกซ่อนอยู่ภายในร่องกลีบ ของเธอ........
เธอลืมตา.......พระเจ้าช่วย....ผมไม่สนใจ....ในเมื่อมันเป็นไปได้ขนาดนี้แล้ว ผมจะต้องกลัวอะไรอีกหล่ะ.......
เธอมองผม.......ผมไม่แน่ใจว่าเธอเห็นอะไรบ้าง.....แต่สิ่งที่ผมมองเห็นตอนนี้คือ รูจมูกที่เบิกกว้างขึ้นของเธอ ราวกับอาการหอบเหนื่อย....
ประกอบกับสายตาเคลิ้มๆ ที่บ่งบอกได้ถึงความสุขสุดยอดที่เธอถวิลหามาช้านาน.....
เธอไม่พูด...ไม่ห้าม....ไม่เอื้อนเอ่ยสิ่งใดออกมาเลย.......มีแต่เพียงเสียงหายใจหอบถี่ขึ้นเท่านั้นที่ผมได้ยิน...........
ผมได้ใจ.......ทำต่อ....ทำต่อจนสังเกตเห็นน้ำเมือกใสๆ เริ่มซึมอกมาจากรูร่องกลีบ ..............ผมรู้ทันทีว่ามันได้ที่แล้ว.....
มันพร้อมแล้วสำหรับการสอดใส่.......ผมไม่รอช้า.........ในเมื่อทุกอย่างพร้อมแล้ว.........ผมยกหน้าตัวเองออกจากร่องกลีบ.....
สายตาผมยังคงจับจ้องไปที่ตาของเธอ....เพื่อปลอบประโลมให้เธอรออีกนิดเดียว...........เธอเลียริมฝีปากไปมาสองสามครั้ง......
ผมขยับตัวเองเข้าใกล้หว่างขาของคุณแอนมากยิ่งขึ้น แล้วยกขาของเธอ ขึ้นพาดบริเวณเอวทั้งสองข้างของตัวเอง
ตอนนี้ผมสังเกตเห็นรูร่องกลีบ ที่เริ่มเปิดแง้ม ให้เห็นกลีบสีชมพูภายในทั้งสองข้างได้อย่างชัดเจน
ผมไม่รอช้า รีบจ่อท่อนเนื้อของตัวเองเข้าบริเวณรูร่องกลีบที่เปิดแง้มรออยู่.....
แล้วค่อยๆ ชอนไช...ถูขึ้น ลง ....สามสี่ครั้งแล้วยกออก เพื่อสังเกตปฏิกิริยาของร่องกลีบ ซึ่งตอนนี้มันแง้มมากยิ่งขึ้น
ผมจับท่อนเนื้อขึ้นวางทาบร่องกลีบถูไป ถูมา แล้วยกขึ้น ทำอย่างงี้อยู่หลายครั้ง จนทำให้น้ำเมือกของคุณแอนมันเยิ้มมากจนแทบจะหยดลงบนเตียง ...........
ผมทนไม่ไหวแล้ว.....จริงๆ..........น้ำของผมจะแตกอยู่หลายครั้งเหมือนกัน ในทุกๆ จังหวะของการถูไถ ท่อนเนื้อบนร่องกลีบ ของคุณแอน.........
ผมไม่รอช้า คิดว่า คราวนี้ จะสอดใส่แล้วหล่ะ.........
ผมโยกเอวตัวเองออกห่างจากหว่างขาคุณแอนนิดนึง เพื่อให้ส่วนหัวของท่อนเนื้อ มันจ่อพอดีกับรูร่องกลีบ
ผมคิดว่าจะไม่ใช้มือช่วยแล้วหล่ะคราวนี้ ดูสิว่าจะทำได้รึเปล่า.......
ผมค่อยๆ เอาส่วนหัวของท่อนเนื้อ (ซึ่งตอนนี้มันผงกหัวตามจังหวะของชีพจร หงึก หงึก หงึก) จ่อบริเวณส่วนล่างสุดของร่องกลีบ
ซึ่งตอนนี้ฉ่ำไปด้วยน้ำเมือกใสๆ ลื่นๆ ผมค่อยๆ ดันส่วนหัวของท่อนเนื้อเข้าไปเบาๆ....จนคุณแอนเธอคราง ฮึ...ฮึ...ฮึ .....เบาๆ อยู่ในลำคอ.......
มันเข้าไปได้แค่ส่วนหัว.......ผมไม่ละความพยายาม...ค่อยโยกเข้า โยก ออก..ตื้นๆ.....
สองมือของผม พยายามเข้ามามีบทบาทโดยที่ผมไม่ได้สั่งการ ด้วยการช่วยแบะหว่างขาของคุณแอน ให้กว้างยิ่งๆ ขึ้น .......
ผมแช่ส่วนหัวไว้ในรูร่องกลีบพักใหญ่ๆ เพื่อชะลอการหลั่งของตัวเอง....โถ เป็นใครก็ต้องสุดจะทนแบบผมแหล่ะ .....
รูร่องกลีบของคุณแอนมันช่างคับแน่น ยังกับของเด็ก มัธยมต้น อ่ะ แม้จะมีน้ำเมือกมาช่วยหล่อลื่น...แต่มันก็ช่วยได้ไม่ค่อยมากเท่าไหร่หรอก.......
ผมโยกต่อ พยายาม กด ดัน ให้มันเข้าไปอีก.....ผมกระดกท่อนเนื้อช่วย.....สลับกับการดันแบบอืดๆ .........มันได้ผล
ตอนนี้ส่วนหัวของท่อนเนื้อมันหมุดเข้าไปจนมิดแล้ว เหลือแต่ส่วนที่เหลือ......ใจผม อยากจะดันเข้าไปให้มิดด้ามเลย....
แล้วค่อยซอย.......เพราะมันจะมันกว่าเยอะ....แต่ทำไงได้ ต้องค่อยๆ ทำ เดี๋ยวมันจะล่มเสียก่อน .....
ผมทำต่อ....ค่อยๆ โยกเข้า โยกออก...น้ำเมือกเธอเยอะมาก....เยอะจนมีเสียงดัง "แจ๊ะ....แจ๊ะ....แจ๊ะ...."
ตามจังหวะการโยกท่อนเนื้อของผม.......ผมใช้ไม้ตาย (ในเมื่อ โยก ดัน ยาวๆ มันเข้าไม่ได้มิด.....)
ผมซอยส่วนหัว ที่อยู่ภายในร่องกลีบ...ซอยถี่ขึ้นๆ .ถี่ขึ้นๆ...ถี่ขึ้น.....ถี่ขึ้น.....จนเธอร้อง......
มันได้ผลครับ.......ตอนนี้มันฝังเข้าไปภายในจนเกือบจะมิดด้ามแล้วหล่ะ........
ผมก้มตัวลงทับตัวคุณแอน......เพื่อหวังประกบริมฝีปากกับเธอ เธอพยายามหันหน้าหนีจากปากผม
ผมไม่สนใจ ผมประกบดูดปากเธอจนได้..........
ในขณะเดียวกัน ส่วนล่าง ท่อนเนื้อผม ที่ตอนนี้ ผมว่ามันเข้าไปได้มิดด้ามแล้วหล่ะ......
เริ่มโยก ซอย ถี่ขึ้น ลึกมากขึ้น......ถี่ขึ้น ลึกมากขึ้น.......ถี่ขึ้น ลึกมากขึ้น........จนผมสุดจะทนไหว..แล้ว ว ว ว......
ผมดันมันเข้าไปสุดแรง แล้วหมุน.....อัด....บด....ควง เอวตัวเอง และบรรจงปลดปล่อยฉีด พุ่งน้ำ ของตัวเอง ภายในรูกลีบของคุณแอน
ที่กำลังตอดรับเบาเบา .......อย่างมีความสุข.............................................................................
หลังจากวันนั้น .......ผมใช้โอกาสที่เหลืออยู่สร้างประสบการณ์ใหม่ๆ กับคุณแอนแทบทุกวัน วันละสามครั้งเป็นอย่างน้อย ......
เธอบอกว่า.....เธอรู้สึกได้ถึงสัมผัสหลายๆ อย่าง.......ที่เธอไม่เคยรู้สึกมาก่อนเลย............
ส่วนผมเองก็หวังเพียงว่าอาการป่วยของเธอจะทุเลาลง หากทำกันบ่อยๆ........
และคุณเชื่อมั๊ย.........คล้อยหลังจากนั้นอีกสามสัปดาห์....
เธอสามารถ ขยับแขนขา สนองตอบ ท่าทางในระหว่างกิจกามได้อย่างน่าอัศจรรย์.........
และเธอยังร้องขอผู้การ ให้ผมอยู่ดูแลเธอต่อไปอีกเรื่อยๆ ผมเรอะจะปฏิเสธ......รีบตอบรับทันที......
เพราะโอกาสงามๆ อย่างงี้หาได้ง่ายๆ ที่ไหน............
ผมอยู่ดูแล.......และเอา กับคุณแอนถึงสี่เดือนแน่ะ จนอาการของเธอดีขึ้นๆ ตามลำดับ....
จากขยับแขนขาจนกินข้าว เองได้ ในเดือนแรก........
เดือนที่สองเธอคุกเข่าได้... ลุกนั่งได้......
เดือนที่สามเธอเดินช้าๆ ได้..........
และเดือนที่สี่ ก่อนที่ผมจะกลับมาอยู่ที่บ้านผู้การ เธอขับรถไปไหนมาไหนได้..................
แล้วหลังจากนั้นผมก็ไม่ทราบข่าวคราวของเธอเลย......จนปัจจุบัน..............
