[เล่าเรื่องเสียว]

Lolita mansion ตอนที่่ 6 (เสียวหี)

       ตอนที่ 6 แก้แค้นโทโมโกะ

ผมพาน้องรินะกลับเข้ามาที่ห้องทำงานเกือบ 2 ทุ่ม คุณติ๋วจัดการซื้อเสื้อผ้าใหม่สำหรับเด็กหญิงมาเรียบร้อยจัดวางอยู่บนโต็ะทำ งานผม แถมห่อของขวัญเสร็จ คงคิดว่าผมจะเอาไปให้ใคร น้องรินะสวมเสื้อผ้าแล้วรีบกลับไปห้องเพื่อไม่ให้ใครสงสัย ก่อนที่น้องรินะจะกลับผมกำชับไม่ให้เล่าเรื่องที่เกือบถูกเจ้าโทชิและเพื่อน ข่มขืนให้ใครฟัง เพื่อป้องกันการนินทาในอนาคต และย้ำว่าผมจะจัดการเรื่องทั้งหมดเอง
ผมโทรไปสั่งอาหารจากร้านอาหารญี่ปุ่นชั้นล่างของแมนชั่น ร้านนี้เป็นร้านเล็กๆ ดูแลโดยแม่หม้ายยังสาวชื่อยูโกะ ที่อยู่กับลูกชายวัย 10 ขวบคนหนึ่งชื่อโทเอะ ฝีมือการทำอาหารของยูโกะนับได้ว่าเยี่ยม ทำให้ผู้เช่าแทบทุกห้องพากันสั่งอาหารเย็นจากร้านผูกเดือนกันตลอด ซึ่งยังไม่รวมถึงขาจรที่แวะเวียนมาทานอาหารอยู่เสมอ กิจการที่เดินไปด้วยดีทำให้ยูโกะสามารถจ้างลูกมือมาช่วยได้ และมีรายได้พอจ่ายค่าเช่าที่ค่อนข้างแพงได้โดยไม่เดือดร้อน สิ่งหนึ่งที่ผมนิยมในใจคือสองแม่ลูกแม้จะมีลูกจ้าง แต่ก็จะนำอาหารมาส่งผู้สั่งด้วยตนเองทุกครั้ง จนเป็นที่รักของผู้พักในแมนชั่นแทบทุกคน
มีเสียงเคาะประตู ผมเดินไปเปิดพบว่าเป็นเจ้าหนูโทเอะ ยิ้มแป้นรับผม ในมือยกถาดราเม็งควันกรุ่นก้าวเข้ามาในห้องแล้ววางลงบนโต๊ะทำงาน เจ้าหนูโทเอะเป็นเด็กชายรูปร่างสันทัด ใบหน้าออกไปทางหวานเหมือนแม่ ถ้าเป็นผู้หญิงคงจะเป็นเด็กผู้หญิงที่น่ารักคนหนึ่ง ขณะที่โทเอะกำลังจะเดินออกไปจากห้องผมก็นึกบางอย่างได้เลยรีบเรียกเอาไว้ ก่อน
"โทเอะคุง มานั่งตรงนี้หน่อยซิ"
เจ้าหนูแล้วเดินมานั่งเรียบร้อยอยู่ตรงหน้าผม ผมนึกถึงแผนการที่จะยุติการกระทำของโทโมเอะมาแล้วอย่างคร่าวๆ และผมต้องการข้อมูลสำคัญจากเด็กชายข้างหน้า ผมถามเด็กชายที่กำลังมองตาผมด้วยดวงตาใสแจ๋ว
"โทเอะคุง เหนื่อยไหมเรานะ " "ไม่เหนื่อยฮะ ผมอยากช่วยแม่ให้ได้เงินเยอะๆ"
โทเอะตอบด้วยน้ำเสียงใสราวกับเด็กผู้หญิง ซึ่งก็ไม่แปลกอะไรสำหรับเด็กชายที่อายุเท่านี้ ผมรีบเข้าเรื่อง
"นี่ทุกห้องผูกอาหารเย็นจากร้านของแม่โทเอะหรือเปล่า"
เด็กชายพยักหน้ารับ
"เกือบทุกห้องฮะ ยกเว้นห้องคุณมาโมรุ กับคุณไอจิ เพราะสองคนนี้กลับดึกมากทุกวัน นายมีอะไรสงสัยหรือฮะ"
เด็กชายเรียกผมว่านายทุกครั้งตามตำสั่งของยูโกะที่ต้องการให้ลูกแสดงความ เคารพกับผม ทั้งที่ผมบอกโทเอะทุกครั้งที่มาส่งอาหารว่าให้เรียกผมเป็นน้าเหมือนเด็กคน อื่นๆ แต่เจ้าหนูก็ไม่เคยเปลี่ยน
"แล้วทุกห้องเขาตำหนิอาหารหรือบริการของที่ร้านบ้างหรือเปล่าล่ะ" ผมถาม
เจ้าหนูหน้าสลดลงนิดหนึ่ง ก่อนตอบ
"แทบทั้งหมดไม่บ่นเลยฮะ ให้ทิปทุกครั้งเลย มีแค่ห้องคุณโทโมโกะ ที่ผมไปส่งทีไรโดนด่าทุกที หาว่าอาหารเย็นเกินไปบ้าง แก้วเครื่องดื่มไม่สะอาดบ้าง เมื่อวานผมโดนคุณโทโมโกะ เอาชามข้าวเทรดหัวผม เธอบอกว่าข้าวเย็นไปฮะ ปกติถ้าเป็นเด็กในร้านไปส่งเขาไม่รอให้คุณโทโมโกะ มาเปิดประตูรับหรอกฮะ เขาเคาะประตูแล้ววางทิ้งไว้หน้าห้องแล้วรีบเผ่นเลย ไม่มีใครอยากเจอคุณโทโมโกะ หรอก แต่นายอย่าไปเล่าให้คุณแม่ผมฟังนะฮะ เดี๋ยวคุณแม่จะเสียใจ"
เจ้าหนูพูดยืดยาว สีหน้าบ่งบอกว่าไม่พอใจโทโมโกะ อย่างยิ่ง ผมถามข้อมูลสำคัญต่อ
"แล้วทาโอะต้องส่งอาหารให้ห้องโทโมโกะ เวลาเท่าไหร่ล่ะ น้าจะได้สั่งอาหารเวลานั้น โทเอะจะได้ไม่ต้องไปส่งดีไหม" ผมถามยิ้มๆ
"ดีฮะ.." เจ้าหนูยิ้มเห็นฟันขาว "คุณโทโมโกะ ให้ส่งตอนทุ่มหนึ่งทุกวัน ช้าเร็วไม่ได้ทั้งนั้น"
ผมยิ้มในใจ ข้อมูลที่ผมต้องการอยู่ในมือแล้ว
"งั้นพรุ่งนี้โทเอะมาส่งอาหารให้น้าตอนทุ่มหนึ่งนะ ถ้าน้าไม่อยู่ก็วางไว้ที่โต๊ะนี่แหละ บอกคุณแม่ว่าน้าสั่งให้มาส่งตรงเวลา แม่โทเอะจะได้ให้คนอื่นไปส่งแทน"
"ขอบคุณนายฮะ" เจ้าหนูยิ้มแป้น แล้วทำความเคารพผมก่อนออกจากห้องไป
ผมมองตามร่างเด็กชายที่ออกไปจากห้อง นึกชมเชยการเลี้ยงดูเจ้าหนูโทเอะของคุณยูโกะ เพราะเด็กชายมีความขยันขันแข็งและสุภาพ มีความรับผิดชอบสูงเกินกว่าเด็กชายวัยเดียวกัน ผมนึกเสียดายที่เจ้าโทเอะดันเป็นผู้ชาย ทั้งที่หน้าตาน่ารัก ค่อนไปทางจะสวยเสียด้วยซ้ำไป ผมสั้นแบบทอมบอยของเจ้าหนู ทำให้ผมนึกไปถึงน้องเทนกะ และร่องหีแนวคลื่นที่แสนประทับใจ ผมนึกกลับไปถึงตอนที่ผมแจกของขวัญแรกพบให้เด็กๆ ในแมนชั่นวันที่ผมกล่าวแนะนำตัว เมื่อเจ้าหนูโทเอะเข้ามารับผมนึกว่าเป็นเด็กผู้หญิงและหยิบตุ๊กตาไปให้แทน ที่จะเป็นรถบังคับวิทยุ ทำให้เด็กคนอื่นหัวเราะและช่วยกันบอกผมว่าโทเอะเป็นผู้ชาย ซึ่งเวลาต่อมาเมื่อโทเอะขึ้นมาบริการอาหารที่ห้อง ผมก็ต้องยอมรับว่าเด็กคนนี้เป็นผู้ชายจริงๆ เนื่องจากหน้าอกแบนราบไม่มีร่องรอยของหน้าอกที่เด็กผู้หญิงในวัยนี้ควรจะ เริ่มมี ผมคิดอยู่ว่าจะหาทางพูดกับคุณยูโกะเพื่อขอให้เจ้าหนูโทเอะมาทำหน้าที่เด็ก รับใช้ประจำตัวในห้อง เพื่อความสะดวกในการทำงาน โดยให้เงินเดือนประจำเป็นพิเศษ แต่นั่นคงต้องหลังจากแผนจัดการกับสองพี่น้องลูกนายเคียวโกเสร็จสิ้นก่อน
ผมกดโทรศัพท์ไปหาลูกน้องเจ้าทาเกชิในไทยเพื่อสั่งให้หาของสิ่งหนึ่งให้ผมโดย เร็วที่สุดและกำหนดให้นำมาให้ผมในวันพรุ่งนี้แต่เช้า ซึ่งผมก็ได้รับคำตอบรับอย่างแข็งขันตามแบบฉบับของยากูซ่า ยืนยันว่าพรุ่งนี้เช้าของที่ต้องการทั้งหมดจะมาอยู่บนโต็ะทำงานผมเวลา แปดโมงเช้า ผมวางหูแล้วเดินไปเปิดตู้กุญแจสำรองของห้องพักทั้งหมด แล้วยิ้มเหี้ยมเกรียม กำหนดแผนทั้งหมดในใจ แล้วกลับไปหาน้องซูกุมิเมียรักที่แมนชั่นเดิม
เช้าวันรุ่งขึ้นผมเดินทางมาที่แมนชั่นใหม่สายเล็กน้อย เพราะเมื่อคืนน้องทากาโอะมาค้างคืนกับน้องซูกุมิด้วย เกมส์รักกับสองสาวเลยดำเนินไปเกือบค่อนคืน กว่าผมจะมาถึงที่ทำงานก็เป็นเวลาเกือบสามโมงเช้า ภายในแมนชั่นเงียบกริบ ทุกคนไปปฏิบัติหน้าที่ส่วนตัวกันหมด ผมเข้าไปที่ห้องทำงานแล้วก็ต้องยิ้มออกมาเมื่อเห็นของที่สั่งไว้วางอยู่บน โต๊ทำงานเรียบร้อย ผมหยิบมาเปิดดู มันเป็นเครื่องส่งสัญญาณภาพผ่านกล้องวีดีโอขนาดจิ๋ว พร้อมเครื่องรับรัศมีสั้น ผมจัดเตรียมเครื่องมือเจาะผนังแบบปากกาที่ให้มาด้วย แล้วเดินไปที่ตู้เก็บกุญแจสำรอง เพื่อนำกุญแจของห้องโทโมโกะออกมา
ห้องของโทโมโกะ อยู่ติดกำแพงชั้นสามตรงกับห้องทำงานของผม ด้านหลังเป็นบันไดหนีไฟ ผมออกมาจากห้องเปิดประตูบันไดหนีไฟขึ้นไปชั้นสามแล้วไขกุญแจส่งตัวเองเข้าไป ในห้องของโทโมโกะอย่างเงียบกริบ
ภายในห้องสูทขนาดสามห้องนอน แบ่งเป็นห้องนอนเล็กขนาบซ้ายขวา มีโถงพักผ่อนอยู่ตรงกลาง ผมกวาดตามองดุการตกแต่งห้องที่ล้วนแต่ใช้ของราคาแพงอย่างทึ่งๆ คุณเคียวโกพ่อของสองพี่น้องคงตามใจอย่างไม่อั้นจนเป็นผลให้พี่น้องคู่นี้ เสียคนและกำลังก้าวเข้าสู่เส้นทางนอกกฏหมายตามพ่อ
ผมเปิดประตูห้องด้านขวาพบว่าเป็นห้องของเจ้าโทชิ กลิ่นกัญชาตลบทั่วห้อง ผมไม่ให้ความสนใจแล้วรีบปิดประตู เดินไปห้องตรงข้ามซึ่งผมมั่นใจว่าต้องเป็นห้องของโทโมโกะ ลูกสาวคนสวยของนายเคียวโกและหัวหน้าแก๊งค์เด็กในแมนชั่นแห่งนี้ ผมคาดว่าจะพบความสกปรกรุงรังแบบเดียวกับห้องของโทชิ แต่ผิดคาด เพราะห้องของโทโมโกะ กลับตกแต่งอย่างสวยงามสมกับเป็นห้องของเด็กสาว ทุกสิ่งถูกจัดวางเป็นระเบียบ
ผมนำเก้าอี้มาแล้วขึ้นไปยืนใช้สว่านเล็กเจาะผนังมุมห้องเป็นรูเท่าเข็มเย็บ ผ้า สอดเครื่องส่งสัญญานวีดีโอเข้าไป มันเป็นเครื่องรุ่นใหม่ที่มีรัศมีทำงานสั้นในระยะ 20 เมตรเท่านั้น และมีกำลังไฟคงอยู่ได้เพียง 1 สัปดาห์ แต่เมื่อแลกกับคุณภาพของการบันทึกภาพที่ยอดเยี่ยม ก็นับว่าคุ้ม
ผมจัดให้ชุดเล็นส์ของกล้องเล็งตรงมาที่เตียงนอน แล้วกลับออกไปติดกล้องอีกตัวหนึ่งไว้ที่มุมห้องโถงกลางโดยปรับเล็นส์ให้เป็น มุมกว้างเพื่อบันทึกภาพทั้งหมดของห้อง เมื่อเสร็จแล้วผมตรวจความเรียบร้อยและกำจัดร่องรอยการบุกรุกทั้งหมด ก่อนออกจากห้องและกลับไปที่ห้องทำงานของผมโดยไม่มีใครรู้เห็น
ท้องผมร้องขึ้นมาเป็นสัญญานบอกว่าตั้งแต่เช้าผมยังไม่ได้มีอาหารอะไรบรรจุลง ไปเลย ผมเดินลงไปชั้นล่างเพื่อไปยังร้านอาหารของคุณยูโกะ ภายในร้านสะอาดเอี่ยม ไม่มีลูกค้าเข้ามาใช้บริการเพราะยังเป็นเวลาเช้า คุณยูโกะกำลังปัดกวาดที่นั่งและจัดโต๊ะเพื่อเตรียมต้อนรับลูกค้าขาจรที่จะ แวะเวียนเข้ามาตอนกลางวัน เจ้าหนูโทเอะกำลังถูพื้นอย่างแข็งขัน เสียงประตูที่ผมเปิดเข้าไปทำให้คุณยูโกะหันมาแล้วรีบมาต้อนรับ
"อุ๊ย คุณเอกราช มาแต่เช้าเชียว เชิญนั่งก่อนนะคะ โทเอะไปเอาน้ำชามาเสริฟคุณเอกราชก่อน.."
ผมโบกมือหัวเราะ"ไม่ต้องเรียกผมเป็นคุณเอกราชหรอกครับ เรียกพี่เอกดีกว่า วันนี้ยูโกะซังสวยจังนะครับ"
ผมป้อนลูกยอ ยูโกะหัวเราะหน้าแดง คุณแม่เจ้าโทเอะอายุเพียง 27 ปี อดีตสามีประสบอุบัติเหตุตายไปเมื่อ 8 ปีที่แล้ว ทิ้งให้สองแม่ลูกเผชิญโลกกันลำพังที่ญี่ปุ่น แต่คุณทวีซึ่งเคยรู้จักครอบครัวนี้เป็นการส่วนตัว ได้ชักชวนให้เดินทางมาอยู่ในไทย และให้ยืมทุนเปิดร้านอาหารโดยคิดค่าเช่าต่ำกว่าปกติค่อนข้างมาก จนทำให้สองแม่ลูกลืมตาอ้าปากได้ ซึ่งเมื่อผมเข้ารับช่วงกิจการผมก็ยังคงยึดถือสัญญาเดิมทั้งหมดกับยูโกะ ทำให้ยูโกะเกรงใจผมมากและพยายามบริการผมอย่างดีที่สุดทุกครั้งที่ผมมาที่ ร้าน
แม้จะมีลูกอายุเกือบ 11 ปีแล้ว แต่ยูโกะก็ยังคงความสวยในวัยสาวไว้อย่างสมบูรณ์ และอาจเพิ่มมากขึ้นด้วยซ้ำ คุณทวีเคยกระเซ้ายูโกะเรื่องไอดอล ทำให้ผมทราบว่ายูโกะเคยเป็นไอดอลวัยรุ่นที่ค่อนข้างมีชื่อเสียงคนหนึ่งใน ญี่ปุ่น แต่หลังจากพบรักกับหนุ่มวัยเดียวกันด้วยอายุเพียง 16 ปี ก็แต่งงานแล้วหายไปจากวงการ ผมเองก็นึกชมยูโกะที่ยังคงรักษาความงามในวัยสาวไว้ได้ ทั้งที่ต้องทำงานหนักทุกวัน
ผมนั่งลงที่โต๊ะอาหารสั่งอาหารชุดเช้าแล้วอ่านหนังสือพิมพ์รอเวลา ยูโกะนำถาดอาหารมาเสิร์ฟให้ผมด้วยตนเอง ผมเห็นว่ายังไม่มีคนมาใช้บริการเลยถือโอกาสขอให้ยูโกะนั่งเพื่อคุยเรื่องที่ ผมคิดไว้เมื่อวาน ผมเสนอที่จะให้เจ้าโทเอะทำหน้าที่คอยดูแลความเรียบร้อยของห้องทำงานผม เป็นการส่วนตัว โดยผมจะจ่ายเงินเดือนจำนวนพอสมควรให้เจ้าโทเอะเพื่อเป็นค่าใช้จ่ายและค่าใช้ จ่ายในการเรียนโฮมสกูล (ผมทราบจากยูโกะว่าโทเอะไม่ได้ไปโรงเรียนในไทย แต่เข้าโครงการโฮมสกูลซึ่งเป็นการศึกษาที่บ้านผ่านระบบอินเทอร์เน็ตโดยตรง กับญี่ปุ่น)
ยูโกะฟังข้อเสนอของผมด้วยดวงตาเป็นประกาย กวักมือเรียกโทเอะเข้ามาพบผม แล้วบอก
"โทเอะคุง คุณเอกจะให้โทเอะคุงไปทำงานรับใช้ประจำตัว มีเงินเดือนให้ด้วยนะ พี่รินะก็ทำงานกับคุณเอกด้วย โทเอะคุงสนใจจะทำหรือเปล่า"
เด็กชายยิ้มแป้น "ทำฮะ ผมสนิทกับพี่รินะ พี่รินะใจดีน่ารัก ผมอยากช่วยงานคุณเอกด้วย จะให้ทำวันนี้เลยไหมฮะ"
ผมเขกหัวเด็กชายเบาๆ "โอเค เริ่มทำวันนี้เลย ข้อแรกห้ามเรียกน้าว่าคุณ ต่อไปต้องเรียกว่าน้าเอก ตกลงไหม"
โทเอะพยักหน้ารับ ส่งเสียค่อยๆว่า "น้าเอก" แล้วหน้าแดง ยูโกะพร่ำขอบคุณที่ผมให้ความเอ็นดูลูกชาย และสั่งให้โทเอะปฏิบัติตามคำสั่งผมทุกอย่างห้ามบ่ายเบี่ยง
เมื่อผมทานอาหารเช้าเสร็จผมก็นำโทเอะมาที่ห้อง บอกให้ทราบถึงหน้าที่ที่จะต้องทำคร่าวๆ โดยผมกำหนดให้ทำความสะอาดห้อง และดูแลเครื่องใช้ทุกอย่างให้เป็นระเบียบ โทเอะรับฟังคำสั่งของผมอย่างกระตือรือล้น แล้วรีบไปเบิกเครื่องมือทำความสะอาดจากคุณติ๋วมาเริ่มงานทันทีด้วยความแข็ง ขัน
หลังจากเสร็จงานทั่วไป ผมอนุญาตให้โทเอะใช้เครื่องคอมพิวเตอร์ของสำนักงานในการติดต่ออินเทอร์เน็ต กับโครงการโฮมสกูลในญี่ปุ่น เพื่อเรียนบทเรียนประจำวัน เมื่อยูโกะนำอาหารมาส่งตอนกลางวันและเห็นว่าผมให้โทเอะเรียนหนังสือแทนที่จะ ใช้งานทั่วไป ยูโกะก็ร้องไห้ออกมาจนผมและโทเอะตกใจ หลังจากนั้นยูโกะก็พร่ำกล่าวขอบคุณผม และย้ำให้โทเอะเชื่อฟังผมทุกอย่างเหมือนกับเชื่อฟังยูโกะเอง
หลังอาหารกลางวัน โทเอะที่เสร็จการเรียนประจำวันก็คว้าถังและแปรงเข้าไปขัดห้องน้ำเล็ก ในห้องทำงานผม มันเป็นเพียงห้องน้ำเพื่อใช้ในสำนักงาน จึงไม่มีอุปกรณ์อำนวยความสะดวกมากนัก มีเพียงโถชักโครกและที่อาบน้ำเล็กแบบฝักบัว สภาพของห้องน้ำค่อนข้างเก่า ผมเองก็คิดว่าจะให้ช่างมาปรับปรุงทันที่ที่มีโอกาส
โทเอะ เข้าไปทำความสะอาดได้ไม่นาน ก็มีเสียงร้องตกใจดังขึ้นในห้องน้ำ ผมรีบวิ่งไปดูพบว่าท่อน้ำที่ต่อไปยังฝักบัวแตกเป็นรอยใหญ่ น้ำฉีดกระจายไปทั่วห้อง เด็กชายกำลังพยายามหาทางปิดน้ำโดยไร้ประโยชน์ เนื่องจากกระแสน้ำที่แรงจากปั๊มน้ำเกินกำลังของเด็กวัย 11 ขวบ โทเอะทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ร่างกายชุ่มโชกไปด้วยน้ำที่พุ่งออกมาราวกับน้ำพุ
ผมหัวเราะออกมา แล้วบิดวาวล์น้ำที่อยู่หน้าห้องน้ำ น้ำหยุดลงทันที ส่วนโทเอะก็ยืนร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่กลางห้อง ผมคว้าผ้าเช็ดตัวมาคลุมเด็กชายและดึงตัวมานอกห้องใช้ผ้าเช็ดตัวขยี้ผมสั้น แบบทอมบอยนั้นอย่างเอ็นดู โทเอะพยายามชี้แจงกับผมถึงสิ่งที่เกิดขึ้น
"น้าเอก ผมเปล่านะ ผมแค่เช็ดข้างฝาพอมือไปโดนท่อน้ำมันก็แตก น้าเอกอย่าไล่ผมออกนะ "
ผมหัวเราะเบาๆ เช็ดหัวน้อยๆ ขยี้จนหมาดๆ แล้วบอกเด็กชายที่ยังคงร้องไห้
"เอ้า..ไม่ต้องร้องหรอก น้าไม่ได้ว่าอะไร ท่อน้ำมันเก่าแล้ว น้ากำลังจะเปลี่ยนอยู่พอดี เสื้อเปียกหมดแล้ว ถอดซะแล้วเช็ดตัวให้แห้ง นุ่งผ้าเช็ดตัวไปก่อน"
โทเอะหยุดร้อง แต่ยังสะอื้นน้อยๆ ผมดันเด็กชายเข้าไปในห้องน้ำแล้ว กลับไปทำงาน ครู่หนึ่งเสียงโทเอะก็ดังขึ้นจากห้องน้ำ
"น้าเอก ช่วยโทรบอกแม่ให้เอาเสื้อผ้าใหม่มาให้ผมได้ไหม"
ผมตอบกลับไปโดยไม่สนใจอะไรนัก
"ไม่ต้องหรอก ถอดออกแล้วนุ่งผ้าเช็ดตัวซะ บิดเสื้อผ้าให้หมาดแล้วตากไว้ตรงประตูสระน้ำ เดี๋ยวก็แห้ง ไม่ต้องรบกวนคุณแม่หรอก ตอนนี้ลูกค้ายิ่งเยอะอยู่"
"แต่…" เสียงโทชิสั่นๆ ผมชักรำคาญ"ไม่ต้องแต่ แม่บอกให้เชื่อฟังน้า จำไม่ได้หรือไง"
โทเอะเงียบเสียงไป เสียงเปิดประตูด้านสระน้ำดังขึ้นและปิดกลับเข้ามา เด็กชายปฏิบัติตามคำสั่งของผมโดยไม่โต้แย้ง
โทเอะเดินผ่านโต๊ะทำงานผมโดยนุ่งผ้าเช็ดตัวอยู่ ผมหัวเราะเมื่อเห็นว่าแทนที่เด็กชายจะนุ่งผ้าเช็ดตัวที่เอว โทเอะกลับนุ่งแบบกระโจมอก แบบเด็กผู้หญิง เสียงหัวเราะของผมทำให้โทเอะหันมา ผมกวักมือเรียกให้โทเอะเข้ามาหาข้างๆ เด็กชายทำท่าลังเลเล็กน้อยแล้วก็เดินมาอยู่ข้างๆ ผม
"น้าเอกจะให้ผมทำอะไรฮะ"โทเอะถามด้วยน้ำเสียงสั่นๆ
"ทำไมโทเอะคุงนุ่งผ้าเช็ดตัวแบบนี้ โทเอะคุงเป็นเด็กผู้ชายนะ มานี่น้าจะสอนให้.."มือผมเอื้อมไปที่ปมผ้าเช็ดตัว โทเอะถอยกรูด
"ไม่ฮะ..โทเอะนุ่งแบบนี้มาตลอด น้าเอกอย่าว่าผมนะฮะ"ผมแกล้งสั่งเสียงเครียด
"มายืนตรงนี้ คุณแม่สั่งให้เชื่อฟังน้า จำไม่ได้หรือไง มานี่น้าจะสอนวิธีนุ่งให้ เป็นผู้ชายนุ่งแบบนี้ได้ยังไง อายเขาแย่ ยืนนิ่งๆ ห้ามกระดุกกระดิกนะ"
โทเอะกลืนน้ำลาย แต่ยอมก้าวมายืนตรงหน้าผม ผมจับปมผ้าเช็ดตัวที่หน้าอกดึงออก แล้วดึงผ้าขนหนูมาไว้ในมือ แต่แล้วผมก็ต้องอุทานออกมาลั่น
"เฮ้ย….อะไร..." ร่างโทเอะยืนอยู่ตรงหน้า โดยไม่มีเสื้อผ้าปกปิด แต่แทนที่มันจะเป็นร่างของเด็กชาย มันกลับเป็นเรือนร่างของเด็กผู้หญิงโดยสมบูรณ์ ไม่มีควยน้อยๆ ของเด็กผู้ชาย สิ่งที่ตั้งอยู่ระหว่างท่อนขาอวบแนบชิดกลับเป็นหีที่อวบอัดเกินเด็กผู้หญิง วัย 11 ปี มันนูนออกมาเป็นลูกกลมน้อยๆ แผ่ฐานกว้างไปกว่าครึ่งของโหนกเนื้อหน้าขา
หน้าอกของโทเอะที่ผมเคยเห็นว่าแบนราบเรียบ กลับเป็นที่ตั้งของเนินนมน้อยๆ ที่ค่อนข้างแบนราบ แต่รูปร่างและสัณฐานของมันบอกว่านี่เป็นหน้าอกของเด็กผู้หญิงอย่างแน่นอน หัวนมสีน้ำตาลประดับอยู่บนฐานนมสีเดียวกัน หน้าท้องของโทเอะราบเรียบเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแบบเด็กที่ออกกำลังกายเป็น ประจำ ลำขาของโทเอะอวบอัดรับกับเนินนูนของหี สะโพกอวบกลม ไล่เส้นรอบของแนวขาอ่อนที่เป็นมัดกล้ามจากการออกกำลังทำงาน ลงไปเป็นเส้นตรงจรดปลายเท้า ส่วนเอวแม้จะไม่คอดกิ่วอ้อนแอ้นเหมือนน้องรินะ แต่ส่วนโค้งของมันก็บอกให้รู้ว่านี่เป็นรูปร่างของเด็กหญิงที่กำลังเจริญวัย ไปสู่ความเป็นสาว ไม่ใช่เด็กผู้ชายอย่างแน่นอน ผมกลืนน้ำลายลงคอ เงยหน้าขึ้นมองใบหน้าโทเอะที่กำลังหลับตาแน่น ใบหน้าเป็นสีแดงเข้ม ริมฝีปากเม้มสนิทเหมือนกำลังกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา ใบหน้าที่ผมเคยเห็นว่าเป็นเด็กชายที่น่ารัก แต่เมื่อมาปรากฏบนร่างเปลือยของเด็กหญิงที่อวบอัดเกินอายุ ทำให้มันกลับเป็นใบหน้าที่น่ารักสมกับเด็กหญิง แม้จะไม่สวยเท่าน้องซูกุมิหรือ น้องทากาโอะ แต่ก็น่ารักไม่น้อยกว่าน้องเทนกะอย่างแน่นอน
"ทะ..ทะ..โทเอะ เป็นผู้หญิงหรือเนี่ย"ผมครางออกมาโทเอะลืมตาขึ้นแล้วทรุดตัวลงนั่งยองๆ กับพื้น มือปิดหน้าอกเอาไว้ ร้องไห้สะอื้น
ผมก้มลงลูบผมที่ยังเปียกชื้นของโทเอะ พยายามสะกดจิตใจกับภาพเปลือยของเด็กหญิงตรงหน้าถามเบาๆ
"ทำไมโทเอะถึงแต่งตัวเป็นผู้ชายล่ะ.."โทเอะก้มหน้าซุกกับเข่า พยายามข่มเสียงสะอื้นตอบผม
"หนูไม่ได้ชื่อโทเอะ หนูชื่อโทโมเอะ คุณแม่ ห้ามโทโมเอะแก้ผ้าให้ใครเห็น แต่โทโมเอะไม่กล้าขัดคำสั่งน้าเอก"
เสียงของสาวน้อยสั่นเครือ ผมเอาผ้าเช็ดตัวมาห่ม ปล่อยให้ โทโมเอะนุ่งกระโจมอกตามถนัด เมื่อร่างเปลือยของโทโมเอะถูกซ่อนไว้ใต้ผ้าเช็ดตัว เด็กหญิงก็มีทีท่าสงบใจได้มากขึ้น
ความสนใจเรื่องงานผมถูกเบี่ยงเบนมาหาเด็กหญิงตรงหน้า ผมดึงมือโทโมเอะมานั่งด้วยกันที่โซฟา โดยปราศจากการขัดขืน เมื่อโทโมเอะหยุดร้องไห้ ผมก็เริ่มซักถามสาเหตุของการแต่งตัวเป็นผู้ชาย น้องโทโมเอะเล่าให้ฟังว่า ยูโกะแต่งตัวให้โทโมเอะเป็นเด็กผู้ชายมาตั้งแต่เด็ก เพราะพ่อของโทโมเอะอยากมีลูกผู้ชาย แต่เมื่อพ่อเสียชีวิต ยูโกะพาโทโมเอะมาไทยและเปิดร้านอาหารที่แมนชั่นนี้ ก็ปล่อยเลยตามเลยเพราะทำให้สะดวกในการวิ่งขึ้นลงบริการอาหารให้ห้องพักต่างๆ เนื่องจากโทโมเอะต้องคลุกคลีบริการให้ลูกค้าอย่างใกล้ชิด โทโมเอะเล่าเพิ่มว่ายูโกะมีแผนจะรวบรวมเงินกลับไปเปิดร้านอาหารที่ญี่ปุ่นใน ปีหน้า และคิดว่าจะให้โทโมเอะแต่งตัวเป็นผู้หญิงหลังจากกลับไปญี่ปุ่นแล้ว ที่ผ่านมาไม่เคยมีคนทราบความจริง เนื่องจากน้องโทโมเอะจะใส่เสื้อผ้าหลวมๆ และใช้ผ้ารัดหน้าอกที่กำลังเริ่มเติบโตไว้แน่น นอกจากนี้การที่น้องโทโมเอะเรียนกับโครงการโฮมสคูล ทำให้ไม่ต้องคลุกคลีกับเด็กอื่นในโรงเรียน ความลับนี้จึงถูกปกปิดตลอดมา จนมาเปิดเผยแก่สายตาผมในวันนี้
ผมถอนหายใจเมื่อรับฟังเรื่องของน้องโทโมเอะทั้งหมด ผมสับสนว่าจะทำอย่างไรต่อไป เพราะเมื่อปรากฏว่าน้องโทโมเอะเป็นเด็กผู้หญิง การทำงานใกล้ชิดกับผมก็จะลำบาก จนผมต้องพึมพัม ออกมา
"สงสัยน้าจะให้น้องโทโมเอะทำงานกับน้าไม่ได้แล้ว"
น้องโทโมเอะเงยหน้ามองผมอย่างตกใจ ทรุดตัวลงคุกเข่ากับพื้นเกาะขาผมไว้แน่น น้ำตาปริ่มขอบตา ร้องเสียงสั่นเครือ
"ไม่นะ น้าเอกอย่าไล่โทโมเอะออกนะ โทโมเอะอยากทำงานกับน้าเอก โทโมเอะอยากช่วยแม่"
ผมส่ายหน้าไปมา ลูบผมของเด็กหญิงที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้า"น้าเป็นผู้ชายนะโทโมเอะ"
น้องโทโมเอะสั่นหน้าไปมา
"น้าเอกก็อย่าคิดว่าโทโมเอะเป็นเด็กผู้หญิงสิ โทโมเอะรับใช้น้าเอกได้ทุกอย่าง น้าเอกใจดีให้โทโมเอะทำงานต่อนะ"
โมโมเอะซบหน้าลงกับเข่าผม สะอึกสะอื้นตัวโยน ใจผมอ่อนยวบ ยอมรับว่าความจริงเมื่อเห็นร่างเปลือยที่สมบูรณ์แข็งแรงเกินวัยของน้องโทโม เอะอารมณ์ผมก็พลุ่งพล่านควยแข็งโด่แล้ว ผมเองก็ไม่แน่ใจว่าจะคุมอารมณ์ไปได้แต่ไหน แต่ถ้าจะให้ผมบังคับเย็ดกับโทโมเอะ แม้จะทำได้ แต่การบังคับใจใครให้เย็ดไม่เคยมีในนิสัยของผม ผมตัดสินใจ แล้วขยี้ผมโทโมเอะเบาๆ
"ไม่ต้องร้อง เอาล่ะ ตกลงให้โทโมเอะอยู่ต่อไปนะ และน้าจะไม่บอกใครเรื่องที่โมโมเอะเป็นผู้หญิง โทโมเอะก็ไม่ต้องบอกคุณแม่นะ ว่าน้ารู้แล้ว"