[เล่าเรื่องเสียว]

Lolita mansion ตอนที่ 5 (story เสียว)

     ตอนที่ 5 รินะจัง

ลำควยของผม ถูกบีบรัดแน่นโดยร่องหลืบแนวคลื่นของสาวน้อยร่างเล็กที่กำลังบิด ร่างส่ายไปมาอยู่ใต้ร่างของผม แม้จะผ่านการเย็ดมาหลายครั้ง รูหีพิเศษของน้องเทนกะก็ยังคงประสิทธิภาพของมันไว้ ไม่เสื่อมคลาย ผมยกร่างขึ้นคุกเข่า แล้วเริ่มกระเด้าถี่ยิบ น้องเทนกะหลับตาปี๋ หน้าอกส่ายไหวไปมาตามแรงเหวี่ยงของลำตัว ผมก้มลงมองรูหีของน้องเทนกะที่ปากแคมตึงเป็นวงกลมแน่นเปรี๊ยะ แท่งควยวิ่งเข้าออกจนแคมทั้งสองยู่ไปมาตามแรงกระแทก ความเสียวสุดยอดจากคุณลักษณะพิเศษภายในของสาวน้อยทำให้ผมนึกถึงช่วงแรกที่ผม ได้รู้จักน้องเทนกะ หน้าตาอ่อนเยาว์เรียบๆ แบบสาวหมวย เสื้อผ้าตัวโคร่ง และกริยา ท่าทางที่กระโดกกระเดก ทำให้ผมไม่ค่อยสนใจน้องเทนกะเหมือนน้องซูกุมิ น้องริโฮ และน้องทากาโอะ แต่หลังจากประสบการณ์ที่แสนประทับใจบนเรือที่ผ่านมา ทำให้ผมรู้ว่าสาวน้อยทอมบอยคนนี้ ทแท้จริงแล้ว มีความเป็นหญิงที่สมบูรณ์และมีเครื่องเพศที่ยอดเยี่ยม ตอนนี้ผมกลับรู้สึกดีใจที่ไม่ปล่อยให้น้องเทนกะหลุดออกไปจากครอบครัวเล็กๆ ของผม

หัวนมน้องเทนกะขยายติ่งออกมาชูชัน น้องเทนกะเป็นคนหัวนมบอด แต่หลังจากผ่านประสบการณ์ทางเพศครั้งแรก และการดูดดึงของผมและเพื่อนรักทั้งสาม หัวนมของน้องเทนกะก็เริ่มปรากฏขึ้น มันมีขนาดเล็กจนยังไม่สามารถเรียกได้ว่าหัวนม แต่ก็มีแนวโน้มที่จะขยายตัวเมื่อร่างกายน้องเทนกะเจริญเติบโตเต็มสาว

ผทกัดฟันต้านความเสียวที่เกิดจากร่องหลืบแนวคลื่นของน้องเทนกะ ยกสองขาของสาวน้อยขึ้นพาดลำแขน โหนกหีของน้องเทนกะแอ่นตัวมาอัดกับโหนกควยของผมแนบแน่น ผมกระเด้าสวนอย่างไม่ยั้ง น้องเทนกะบิดกายไปมา ยกสะโพกขึ้นสูงจนร่างแอ่นเป็นแนวโค้ง กล้ามเนื้อทุกส่วนเกร็งตัว ส่งเสียงครางสะท้าน
"นะ น้าเอก…โอ๊วส์…เทนกะไปแล้ววววว"

ผมกระตุกสะโพกอวบอัดของน้องเทนกะเข้าหาตัว ฉีดน้ำรักทะลักเข้าไปในร่องหีจนล้นทะลักออกมา น้องเทนกะทิ้งตัวลงกับที่นอนโดยมีผมทาบทับตามลงไป ผมจูบปากน้อยเบาๆ อย่างแสนรัก และเป็นการขอบคุณความสุดยอดของเครื่องเพศที่ผู้ชายน้อยคนจะมีโอกาสครอบครอง
น้อง เทนกะหลับตา ใบหน้าที่บิดเบี้ยวจากอารมณ์เสียวเมื่อครู่ผ่อนคลายจนกลับเป็นใบหน้าอ่อน เยาว์น่ารักของสาวน้อยวัย 13 เสียงน้องเทนกะพึมพัม
"น้าเอกเนี่ย เทนกะแทบขาดใจ รู้ไงไปโรงเรียนดีกว่า"

ผมหัวเราะเบาๆ เมื่อคืนที่ผ่านมาน้องๆ ทั้งสี่คนมาพักที่ห้องน้องซูกุมิเพื่อให้น้องริโฮติววิชาภาษาอังกฤษที่จะสอบ อาทิตย์หน้า แต่ตอนเช้าน้องเทนกะไม่สบายเล็กน้อยเลยขอหยุดพักอยู่ที่ห้อง ซึ่งนั่นกลับเป็นการเปิดทางให้ผมได้รักษาน้องเทนกะด้วยเข็มฉีดยาประจำตัว

ผมดึงสะโพกช้าๆ เพื่อถอนควยออก รูหีของน้องเทนกะยังคงบีบรัดมันไว้แน่นราวกับไม่อยากให้มันจากไป แต่เจ้าของรูหีกลับนอนสลบไสลอยู่บนเตียง ผมพิจารณาน้องเทนกะด้วยความเอ็นดู เด็กสาวแม้จะมีเครื่องเพศยอดเยี่ยม แต่น้ำอดน้ำทนไม่สามารถเทียบเคียงน้องซูกุมิได้ เพราะเพียงถึงจุดสุดยอดครั้งเดียว น้องเทนกะจะหมดเรี่ยวแรงจนผล็อยหลับไปทุกครั้ง

ผมอาบน้ำแต่งตัวเตรียมไปพบกับคุณทวีเจ้าของแมนชั่นใกล้โรงเรียนของน้องซูกุ มิ คุณทวีเป็นอดีตนักเรียนเก่าโตไดเหมือนผม แต่งงานกับอดีตนักร้องสาวร่างอวบชาวญี่ปุ่นชื่อนาโอโกะ คุณทวีพาภรรยากลับมาเปิดแมนชั่นสำหรับชาวต่างประเทศ แต่ส่วนใหญ่ผู้พักก็เป็นชาวญี่ปุ่นและชาวเกาหลี เนื่องจากอยู่ในย่านสุขุมวิท ผมได้รับการทาบทามจากคุณนาโอโกะ บอกว่าคุณทวีสุขภาพไม่ดีนักและอยากเลิกทำกิจการแมนชั่น จึงถามความสนใจของผมว่าจะซื้อไว้หรือไม่ เมื่อผมพิจารณาข้อเสนอและทำเลของแมนชั่นแล้วก็สนใจเป็นอย่างมาก เพราะผมเองก็ต้องการขยายกิจการเพื่อเตรียมให้เมียน้อยๆทั้งสี่ของผมคอยดูแล เมื่อสำเร็จการศึกษา ผมจึงได้นัดพบคุณทวีเพื่อตกลงเรื่องราคากันในขั้นสุดท้ายวันนี้ ผมคว้าชุดสนามตรวจการมาสวม เพราะคุณทวีบอกมาว่าผมต้องเข้าไปตรวจการก่อสร้างบ้านพักรับรองด้านหลังของ แมนชั่นด้วย

ผมเดินทางมาถึงแมนชั่นขนาด 25 ห้องของคุณทวีก่อนเวลานัดครึ่งชั่วโมง มันเป็นแมนชั่นขนาดเล็กเพียงครึ่งเดียวของผม แต่ตกแต่งไว้อย่างสวยงามและมีผู้พักเต็มทุกห้องตลอด เยื้องไปเพียง 30 เมตรเป็นที่ตั้งของโรงเรียนน้องซูกุมิ ผมเดินพิจารณาสิ่งแวดล้อมของแมนชั่นเงียบๆ ด้วยความพอใจ
ผม ขึ้นไปรอพบคุณทวีที่ห้องทำงานชั้นสอง ระหว่างนั่งรอผมพิจารณาห้องทำงานที่ในอนาคตจะต้องเป็นสำนักงานอีกแห่งหนึ่ง ของผมอย่างไม่ค่อยพอใจนัก เพราะมันมีขนาดค่อนข้างเล็ก ในใจผมคิดหาทางที่จะตกแต่งและขยับขยายเสียใหม่ ผมเดินไปเปิดประตูเล็กๆ ด้านข้าง พบว่ามันเป็นประตูเปิดไปสู่สระว่ายน้ำของแมนชั่น ซึ่งเป็นสระว่ายน้ำขนาดใหญ่พอควร ตั้งอยู่ที่ชั้นสอง แต่กลับไม่มีหน้าต่างที่จะชมสระน้ำจากในห้องทำงาน ผมนึกเสียดายอยู่ในใจ

ผมออกมาที่สระน้ำซึ่งมีกลุ่มเด็กหนุ่มสาวประมาณ 10 คนกำลังเล่นน้ำอยู่ แต่ผมกลับให้ความสนใจกับโครงสร้างของสระน้ำมากกว่า เนื่องจากมันค่อนข้างทรุดโทรม ผมเดินไปที่เคาน์เตอร์บริการ พบว่ามันถูกทิ้งให้รกร้าง ไม่มีพนักงานคอยบริการผ้าเช็ดตัวอย่างที่ควรจะเป็น สระน้ำนี้น่าจะเป็นจุดที่ต้องปรับปรุงเป็นอันดับแรกหลังจากที่ผมซื้อแมนชั่น ระหว่างที่ผมครุ่นคิด ก็มีเสียงตวาดของเด็กผู้หญิงดังขึ้นด้านหลัง

" นี่แกเป็นใคร คนงานขึ้นมาที่นี่ไม่ได้นะ"

ผมหันกลับมาพบกับเด็กสาววัยประมาณ 14-15 กำลังจ้องหน้าผมด้วยสายตาโกรธเคือง ด้านข้างเป็นเด็กหนุ่ม 2 คน ตามมาด้วยกลุ่มเด็กหญิง 6-7 ยืนฟังอยู่ด้านหลัง ผมมองเด็กสาวตรงหน้าที่อยู่ในชุดบิกินี่สีเขียวเข้มประดับลวดลายสีทอง ที่ผมจำได้ทันทีว่าเป็นชุดว่ายน้ำของเวอร์ซาเช่แท้ๆ ราคาแพงลิบ ใบหน้าที่แม้จะบึ้งตึงแต่ก็เห็นได้ชัดว่าเป็นเด็กหญิงที่สวยจัดคนหนึ่ง ดวงตาเรียวยาวเฉี่ยว ใบหน้าใส ผมยาวเคียงไหล่ ร่างเพรียวผิวขาวผ่องผิวขาวผมชมพูที่ถูกขับเน้นให้สว่างขึ้นจากบิกินี่ราคา แพง หน้าอกตูมตั้งขนาดค่อนข้างใหญ่ดันชุดบิกินี่ท่อนบนจนแทบปริ แต่ท่อนล่างพันผ้าฝ้ายเอาไว้ทำให้ไม่เห็นความโหนกนูนของวัยสาว ผมเหลือบ สายตาไปที่เด็กหนุ่มที่ยืนปั้นหน้ากวนๆ ด้านขวาซึ่งมีเค้าหน้าคล้ายกับเด็กสาวเจ้าของเสียง ซึ่งน่าจะเป็นน้องชายของเด็กสาว

"เอ้อ.."
ผมพยายามเรียบเรียงคำพูดเพื่ออธิบาย แต่เด็กสาวมีท่าทีโกรธเกรี้ยวมากขึ้นเมื่อเห็นสายตาผมที่จับจ้องไปที่เนิน หน้าอกครัดเคร่ง นิ้วเรียวยกขึ้นชี้หน้าผมแล้วตวาดต่อ
"แกลงไปเลยนะ ไม่งั้นฉันจะเรียก รปภ. มาจัดการ"

ผมสะกดความโกรธเล็กๆ ที่เกิดจากความไร้มารยาทของเด็กสาว ใจคิดหาทางวางแผนแกล้งให้เด็กสาวคนนี้ได้รับบทเรียน ผมรีบโค้งให้เด็กสาวแล้วปั้นเรื่องขึ้น
"ขอโทษคุณหนูด้วยครับ ผมมาสมัครงาน ไม่รู้ว่าตรงนี้เป็นเขตหวงห้าม"

เสียงเด็กสาวหัวเราแบบเยาะๆ
"ไม่ต้องสมัครหรอก หน้าอย่างแกเนี่ย ถึงนายทวีเจ้าของแมนชั่นจะรับ แต่ฉันก็จะสั่งไล่แกออกไม่เกินอาทิตย์หรอก..ได้ยินไหมกลับไปซะ ฉันไม่ชอบหน้าแก"

ผมเงยหน้าขึ้นมองเด็กสาวด้วยความแปลกใจในกริยามารยาทแบบคุณหนูที่ถูกตามใจจน เสียคน ผมกำหนดแผนในใจโดยไม่ตอบโต้คำพูดหยาบคายของเด็กสาว ผมหันหลังกลับแล้วเดินไปที่ประตูเข้าออกสระน้ำด้านแมนชั่น ซึ่งอยู่อีกด้านหนึ่งของประตูสระน้ำในห้องทำงานของคุณทวี เสียงกลุ่มเด็กสาวหัวเราะกันลั่นด้วยความพอใจที่สามารถไล่คนแปลกหน้าออกไป จากบริเวณสระน้ำได้

เสียงฝีเท้าเบาๆ ไล่ตามผมมา มือผมถูกกุมไว้โดยมือเล็กๆ ที่ชุ่มจากน้ำในสระ ผมหันมาดูเห็นเด็กสาวอายุประมาณ 10 ปี ยิ้มให้ผม ผิวสีคล้ำแดดแบบเด็กหญิงที่ชอบออกกำลังกายกลางแจ้งอยู่ในชุดว่ายน้ำสี น้ำเงินแบบนักเรียน สวมหมวกว่ายน้ำสีขาว ใบหน้ารูปไข่ ดวงตากลมโต ฟันกระต่ายสองซี่เด่นชัดอยู่ท่ามกลางฟันซี่เล็กๆเรียงราย รอยยิ้มที่จริงใจทำให้มันเป็นใบหน้าที่น่ารักของเด็กหญิงที่กำลังเจริญเติบ โต เสียงใสๆ ของเด็กสาวดังขึ้น
"น้าตามรินะมาทางนี้นะ ห้องทำงานของคุณลุงทวีอยู่ด้านนี้ "

ผมเดินตามแรงฉุดของเด็กหญิงกลับไปทางเคาเตอร์สระน้ำ สายตาของกลุ่มเด็กสาวในชุดเวอซาเช่มองตามมาอย่างประสงค์ร้าย เด็กหญิงจูงมือผมเดินไปพร้อมบ่น
"น้านี่เดินไม่ดูอะไรเลย เข้ามาที่นี่ได้ยังไง นี่ถ้าคุณทวีรับน้าเข้าทำงานที่นี่ น้าต้องระวังคุณโทโมโกะนะ เขาเป็นลูกสาวคุณเคียวโก พนักงานที่นี่โดนเขาแกล้งออกไปหลายคนแล้ว"

"โทโมโกะ" ผมพึมพัม

เสียงใสๆของน้องรินะตอบรับ
"ก็คนที่ไล่น้านั่นแหละ เขาเป็นหัวหน้ากลุ่มเด็กที่แมนชั่นนี่ ถ้ากลุ่มเขามาเด็กอื่นต้องขึ้นจากสระ ถ้าผู้ใหญ่มาเล่นน้ำเขาจะแกล้งส่งเสียงเอะอะ จนผู้ใหญ่รำคาญแล้วต้องเลิกว่าย .."
       
ผม กวาดตามองไปรอบๆ เห็นเด็กชายหญิงอีกกลุ่มรวมกันอยู่ที่ด้านข้างสระน้ำ โดยไม่มีท่าทีว่าจะลงไปเล่นน้ำในสระที่กำลังถูกครอบครองโดยกลุ่มของโทโมโกะ

น้องรินะจูงมือผมมาเปิดประตูห้องของคุณทวีแล้วเดินนำผมเข้าไป ภายในห้องคุณทวีกำลังนั่งรอผมอยู่ที่โต๊ะทำงาน ก่อนที่ผมจะพูดอะไร น้องรินะก็ส่งเสียงใสแจ๋ว
"คุณลุงทวี น้าคนนี้เขามาสมัครงานน่ะ แต่หลงไปที่สระน้ำเลยโดนพี่โทโมโกะเล่นงาน คุณลุงรับน้าเขาทำงานด้วยนะ.."

ยังไม่ทันที่คุณทวีจะตอบอะไร น้องรินะก็โบกมือยิ้มให้ผมแล้ววิ่งตื๋อออกไปที่สระน้ำ คุณทวียิ้มให้น้องรินะที่ลับตาไปอย่างเอ็นดู แล้วบ่นกับผมเชิงออกตัว
"ยายโทโมโกะนี่หนักข้อขึ้นทุกวัน คุณเอกราชคงต้องปวดหัวแน่.."

ผมหัวเราะ
"เรื่องสนุกของเด็กๆ น่ะครับ แล้วคนเมื่อตะกี้"

คุณทวียิ้ม
"อ๋อ น้องรินะ เด็กคนนี้น่ารักร่าเริงเข้ากับคนง่ายครับ รู้จักคนในแมนชั่นแทบทุกคน พ่อเขาเคยทำงานกับคุณเคียวโกพ่อของโทโมโกะแล้วลาออกมาทำงานเป็นผู้ดูแลทั่ว ไปให้กับผมที่นี่ เลยโดนยายโทโมโกะเขม่นและแกล้งเป็นประจำ"

ผมนึกถึงดวงหน้าใส และรอยยิ้มน่าเอ็นดูของน้องรินะแล้วก็ยิ้มออกมา คุณทวีพูดต่อแบบบ่นๆ
"ยายโทโมโกะพักอยู่ที่ห้องชั้นสามกับน้องชายอยู่กันแค่สองคน พี่น้องคู่นี้ถือว่าเป็นลูกของคุณเคียวโก เลยวางอำนาจจนคนที่นี่รำคาญไปหมด "

"คุณเคียวโกนี่ใช่ เคียวโก นากามูระ เจ้าของกลุ่มมิซูดะ หรือเปล่าครับ" ผมถาม

คุณทวีพยักหน้า
"ครับ ยิ่งตอนนี้คุณเคียวโกกำลังขยายกิจการและเริ่มมีอิทธิพลแทนเจ้าพ่อมัตตะที่ตายไป พี่น้องคู่นี้เลยกร่างใหญ่"

ผม แอบยิ้มในใจ นายเคียวโกนี่เป็นลูกหนี้รายใหญ่ของกลุ่มยากูซ่าคันไซของเจ้าทาเกชิ ถึงจะใหญ่ในไทยแค่ไหนแต่เมื่อเทียบกับกลุ่มคันไซแล้วก็ไม่ต่างกับหัวหน้ายา กูซ่าชั้นต่ำ เท่านั้น

ผมปัดเรื่องทั้งหมดออกจากหัวแล้วเริ่มเจรจากับคุณทวีเรื่องการซื้อแมนชั่น ซึ่งทุกอย่างก็ผ่านไปด้วยดี ผมเซ็นต์หนังสือสัญญาทั้งหมดแล้วลุกขึ้นจับมือกับคุณทวี เพื่อบอกลา
"ได้ยินว่าคุณทวีจะวางมือจากธุรกิจไปพักผ่อน ผมขอให้มีความสุขนะครับ"

คุณทวีบีบมือผม แล้วพูดเบาๆ
"คุณเอกราชอย่าเพิ่งกลับนะครับ ตามผมมาทางนี้หน่อย"

คุณทวีนำผมไปทางประตูอีกบานหนึ่งด้านหลังที่มีกุญแจรหัสไฟฟ้าแบบกดปุ่มติด ตั้งไว้ กดหมายเลข 4 ตัวแล้วเปิดประตูนำผมเข้าไปอีกห้องหนึ่ง ผมเดินตามไปด้วยความแปลกใจเพราะจากโครงสร้างห้องทำงานของคุณทวีผนังด้านนี้ น่าจะเป็นผนังติดกับเขตที่ดินของแมนชั่น ไม่น่าขยายออกไปได้อีก เมื่อผมเดินเข้าไปก็พบว่าผมกำลังอยู่ในห้องนอนที่ตกแต่งไว้อย่างดี เครื่องอำนวยความสะดวกพร้อม คุณทวียิ้มให้ผม
"ด้านหลังห้องทำงานผมเชื่อมกับทาวเฮ้าส์หลังนี้ครับ กรรมสิทธิ์ของทาวเฮ้าส์ควบอยู่ในสัญญาซื้อขายแล้ว ผมสร้างขึ้นมาเพื่อเป็นบ้านลับของผมเมื่อต้องการพักผ่อนเป็นส่วนตัวจริงๆ คุณเอกราชจะใช้เป็นห้องพักผ่อนเหมือนผมหรือจะขยับขยายต่อเติมก็แล้วแต่นะ ครับ"

คุณทวีพาผมไปสำรวจบ้านลับหลังนี้ แม้จะเรียกว่าทาวน์เฮ้าส์ แต่ความจริงมันไม่มีโครงสร้างติดกับบ้านด้านข้างนอกจากส่วนที่เชื่อมกับห้อง ทำงาน น่าจะเรียกว่าบ้านเดี่ยวขนาดเล็กทรงทาวน์เฮ้าส์มากกว่า มันมีเนื้อที่ประมาณ 25 ตารางวา บริเวณรอบข้างปลูกต้นไม้ร่วมครึ้มน่าสบาย ด้านหน้าของทาวเฮ้าส์ติดกับซอยเล็กที่สามารถทะลุไปประตูด้านหลังของโรงเรียน น้องซูกุมิได้ ผมพิจารณาทาวเฮ้าส์ด้วยความพอใจก่อนจะกลับเข้ามาในห้องทำงานที่ตอนนี้เป็น ของผมโดยสมบูรณ์ แล้วขอตัวกลับ โดยมีกำหนดจะกลับมาที่แมนชั่นในคืนนี้เพื่อจัดงานเลี้ยงแนะนำตัวเจ้าของคน ใหม่
       
ผม กลับมาที่แมนชั่นใหม่ตอนหกโมงเย็น น้องซูกุมิตามมาด้วย ซึ่งผมแนะนำกับคุณทวีว่าเป็นน้องสาว ที่ผมตั้งใจจะให้ดูแลกิจการแมนชั่นนี้หลังจากเรียนจบ

ผมกับน้องซูกุมิลงมาที่สนามหน้าแมนชั่นซึ่งจัดเวทีและบริการอาการบุฟเฟ่ต์ ฟรีแก่ผู้พัก เนื่องในโอกาสแนะนำตัวเจ้าของคนใหม่ คุณทวีขึ้นเวทีกล่าวอำลากับผู้พักครู่หนึ่ง แล้วผายมือทางผม
"ขอเชิญคุณเอกราช หรือคุณเอกขึ้นมาพบกับพวกเราครับ"

ผมก้าวขึ้นเวทีท่าทกลางเสียงปรบมือรับ และเริ่มกล่าวแนะนำตัวพร้อมยืนยันที่จะคงการบริหารทั้งหมดของคุณทวีเอาไว้ ทั้งด้านบุคคลาการและค่าเช่า ทำให้ทั้งหมดปรบมือแสดงความยินดี สายตาผมกวาดสายตาไปรอบๆ พบว่ากลุ่มของเด็กสาวโทโมโกะกำลังตกตะลึง ส่วนโทโมโกะและน้องชายมีสีหน้าแค้นเคือง แต่ผมไม่สนใจ ด้านหน้าของเวทีน้องรินะกำลังอ้าปากหวอจ้องหน้าผมอย่างเหลือเชื่อ

ระหว่างที่ผมกำลังกล่าว ก็มีรถจากัวร์คันใหญ่พร้อมรถติดตาม 2 คัน เลี้ยวเข้ามาในแมนชั่น เมื่อรถจอดสนิทก็ปรากฏร่างผอมสูงของนายเคียวโก ก้าวลงมาจากรถ ในมือถือของขวัญกล่องใหญ่ โทโทโกะพร้อมน้องชายรีบวิ่งไปหาแต่นายเคียวโกไม่ทักทาย และเดินตรงมาที่เวที

ผมหยุดพูด เสียงพูดคุยนรอบข้างเงียบกริบขณะที่นายเคียวโกก้าวขึ้นมาบนเวทีแล้วมายืนตรง หน้า นายเคียวโกโค้งให้ผมจนแทบขนานกับพื้น พร้อมยื่นกล่องของขวัญให้ ปากพึมพัมแสดงความยินดี แล้วรีบหันหลังกลับไปที่รถ ก่อนออกไปจากแมนชั่นทันที ผมไม่แปลกใจกับการมาของนายเคียวโก เพราะหลังจากที่ผมโทรไปเล่าเรื่องให้เจ้าทาเคชิฟังตอนบ่าย ผมก็แน่ใจว่านายเคียวโกต้องรีบมาหาผมทันทีเมื่อรู้ว่าผมเป็นใคร สายตาผมจ้องไปที่โทโมโกะและน้องชาย สีหน้าของสองพี่น้องซีดเผือก หันกลับมามองผมด้วยตาเบิกกว้าง ในขณะที่เสียงพูดคุยและเสียงหัวเราะของผู้พักเริ่มกลับมาดังเซ็งแซ่
ผมกระแอมเล็กๆ ก่อนกล่าวปิดท้าย
"ผมมีสองเรื่องที่จะแจ้งให้ทราบ คือเรื่องแรกผมได้ตรวจสระน้ำของเราแล้วเห็นว่ามันทรุดโทรมมาก จึงขอปิดสระน้ำเพื่อซ่อมแซมเป็นเวลา 2 สัปดาห์ และขอย้ำว่า
หลังการเปิดสระใหม่ ห้ามมีการยึดครองสระน้ำ หรือรบกวนผู้ที่ต้องการใช้สระน้ำเด็ดขาด"

เสียงปรบมือดังลั่น น้องรินะยิ้มแป้น กระโดดโลดเต้น ส่งเสียง "น้าเอกๆ" พร้อมกับกลุ่มเด็กหญิงอีก 5-6 คน ไม่ขาดปาก ด้านหลังโทโทโกะและกลุ่มมีสีหน้าเคียดแค้นจ้องผมเขม็ง แต่ผมไม่สนใจและกล่าวต่อ

"เรื่องที่สอง" ผมกล่าวยิ้มๆ " ผมขอแต่งตั้งให้เด็กหญิงรินะ เป็นผู้ช่วยผู้จัดการ ทำหน้าที่ดูแลความเรียบร้อยทั่วไปของแมนชั่น ขอเชิญน้องรินะขึ้นมาบนเวที ให้ทุกคนปรบมือต้อนรับน้องรินะด้วยครับ"

เสียงหัวเราะดังสนั่น ผู้พักทุกคนทราบดีว่าผมพูดเล่นเพื่อหยอกเย้ากับน้องรินะ ที่เป็นที่เอ็นดูของทุกคน น้องรินะรีบวิ่งขึ้นมาบนเวทีกระโดดเข้ากอดผม แล้วหันไปกล่าวยืนยันที่จะดูแลความเรียบร้อยของแมนชั่นให้ดีที่สุด ด้วยท่าทีขึงขัง ยิ่งทำให้ทุกคนหัวเราะกันดังขึ้นไปอีก

ผมพาน้องซูกุมิกลับบ้าน ระหว่างทางก็ย้ำให้น้องซูกุมิเรียนให้สูงที่สุดเพื่อจะได้มาดูแลแมนชั่นแห่ง นี้หลังจากจบการศึกษา ส่วนน้องริโฮ น้องทากาโอะ และน้องเทนกะ ผมกำลังหาลู่ทางเตรียมไว้ให้เช่นกัน
       
รุ่ง ขึ้นผมมาที่แมนชั่นใหม่ เมื่อเข้าไปที่ห้องทำงานก็พบจดหมายเขียนด้วยลายมือเด็กลงชื่อโดยน้องรินะ เป็นจดหมายสมัครงาน เนื้อหาบอกว่าจะทำอะไรบ้างเพื่อปรับปรุงความเป็นอยู่ของแมนชั่นให้ดีขึ้น พร้อมเสนอขอรับเงินเดือน 200 บาท ผมหัวเราะกับจดหมายแสนน่ารัก และแจ้งให้คุณติ๋วเจ้าหน้าที่บุคคลเขียนจดหมายตอบรับหลอกๆ เนื้อหารับน้องรินะเข้าทำงาน และย้ำว่าผมจะจ่ายเงินเดือนน้องรินะเอง ตอนเย็นหลังจากโรงเรียนเลิกก็มีเสียงเคาะประตู ผมเปิดออกพบน้องรินะอยู่ในชุดเซลเลอร์มูน ยืนอยู่ เมื่อเห็นหน้าผมก็ส่งเสียงใส
"น้าเอก รินะเข้าไปได้ไหม"

ผมพยักหน้า สาวน้อยวิ่งตื๋อเข้าไปที่โต๊ะทำงาน ชุดเซลเล่อร์มูนที่กระโปรงสั้นจู๋อวดเรียวขาสีน้ำผึ้งเรียวตรงสมบูรณ์ของ เด็กหญิงวัย 10 ขวบ ผมมองด้วยความชื่นชม ในใจคิดว่าถ้าน้องรินะโตขึ้น ขาคู่นี้น่าจะเป็นขาที่งดงามที่สุดคู่หนึ่ง ผมเดินมานั่งที่โต๊ะทำงานแล้วทำท่าขึงขังพูดกับน้องรินะ
"เอ้า..ว่าไงมีอะไรกับน้า แล้วทำไมแต่งตัวชุดเซลเลอมูนอย่างนี้ล่ะ"

น้องรินะส่ายหน้า ย่นจมูกใส่ผม
"ไม่ใช่เซลเล่อมูนสักหน่อย ชุดเซลเลอร์ลูน่าต่างหาก รินะเพิ่งกลับจากแสดงละครโรงเรียนมาน่ะ แล้วรีบมาหาน้าเอกเลย"

"ตกลงมีเรื่องอะไรจะคุยกับน้า" ผมถามยิ้มๆ

น้องรินะจ้องตาผมแล้วส่งเสียง
"น้าเอกจะให้น้องรินะทำงานจริงๆ เหรอ เมื่อกี้คุณติ๋วให้รินะไปเซ็นต์ชื่อในใบประวัติ รินะนึกว่าน้าเอกล้อเล่น"

"อ้าว..." ผมแกล้งอุทาน "ก็รินะจังส่งใบสมัครให้น้านี่นา และน้าก็แต่งตั้งไปแล้วด้วย รินะจังไม่อยากทำหรือ"

น้องรินะส่ายหน้าดิก
"ไม่..รินะอยากทำ แต่รินะเพิ่ง 10 ขวบเอง อาทิตย์หน้าถึงจะ 11 รินะกลัวว่าจะทำงานไม่คุ้มเงินเดือนของน้าเอกน่ะ"

ผมยิ้มอย่างเอ็นดู
"รินะจังทำ เต็มที่ก็แล้วกัน คอยดูแลว่าแมนชั่นบกพร่องตรงไหนบ้างแล้วมาบอกน้า เงินเดือนมารับโดยตรงกับน้า เอ..สัก 3000 น้องรินะ OKไหม "

น้องรินะอ้าปากหวอ พยักหน้าถี่ๆ แล้วลุกขึ้นยืนตรงโค้งให้ผม
"รินะขอบคุณผู้จัดการ"

ผมเอมมือไปเขกหัวน้องรินะเบาๆ
"บ้า..เรียกน้าว่าน้าเอกนะ ห้ามเรียกผู้จัดการนี่เป็นคำสั่ง"

น้องรินะแลบลิ้นน่ารักแผลบหนึ่ง แล้วหมุนตัวกลับ กระโปรงชุดเซลเลอร์ลูน่าบานขึ้น จนแก้มก้นในกางเกงในสีขาวเปิดขึ้นมาแว่บนึง น้องรินะวิ่งไปที่ประตูหันมาทำท่าตะเบ๊ะให้ผมก่อนออกไปจากห้อง ผมนึกถึงภาพแก้มก้นกลมที่เห็นแว่บหนึ่ง แต่ก็รีบขจัดความคิดออกไปแล้วก้มหน้าก้มตาทำงานต่อ

ตลอดอาทิตย์นั้นผมต้องเข้ามาที่แมนชั่นใหม่ทุกวันเพื่อสะสางงาน แม้จะค่อนข้างเครียด แต่ทุกเย็นน้องรินะจะเข้ามารายงานการทำงานให้ผมฟังด้วยความคิดแบบเด็กๆ ทำให้ผมผ่อนคลายไปกับเสียงใสๆ น่ารัก บ่อยครั้งที่ผมขับรถกลับบ้าน ก็คิดถึงรอยยิ้มและเสียงใสแจ๋วนั้น จนต้องแอบยิ้มออกมา

เวลาผ่านไป 1 สัปดาห์ ผมติดงานที่แมนชั่นเดิม กว่าจะมาที่แมนชั่นใหม่ได้ก็ 5 โมงเย็น เมื่อผมเปิดประตูเข้าไปก็พบน้องรินะในชุดนักเรียนนั่งรออยู่ ดวงตาสาวน้อยมีสีแดงจางๆ จากร้องไห้ ผมดึงน้องรินะมานั่งที่โซฟาด้วยกันแล้วถามด้วยความห่วงใย
"รินะจังเป็นอะไร ร้องไห้ทำไม ใครแกล้งน่ะ"

น้องรินะปล่อยโฮออกมา โถามเข้ากอดผมแน่น ผมลูบไล้ไหล่บอบบางของน้องรินะไปมา
"เอ้า มัวแต่ร้องไห้นั่นแหละ..ใครทำอะไรรินะจัง"

น้องรินะเงยหน้าขึ้นมองผม เช็ดน้ำตาแล้วพูดด้วยเสียงสะอึกสะอื้น
"พี่โทโมโกะ เขาด่ารินะที่โรงเรียนน่ะ เขาบอกว่ารินะจะหาจะจับน้าเอกเป็นผัว เพราะน้าเอกรวย แถมไปประกาศในห้องรินะว่ารินะมาให้น้าเอกเย็ดทุกเย็น"
       
ผม ฉุนกึกขึ้นมาทันที ยายโทโมโกะยังไม่ยอมหยุดแกล้งน้องรินะ แถมเอาเรื่องที่ไม่เหมาะกับเด็กอย่างรินะมาใส่ร้าย แม้ว่าผมจะเคยนึกชมน้องรินะที่หน้าตาน่ารัก และเคยมองลำขาเรียวงามในชุดเซลเลอร์ลูน่า แต่ผมก็ไม่เคยคิดไปถึงการเย็ดน้องรินะ เพราะผมรู้ว่าน้องรินะยังเด็กเกินกว่าจะรองรับเรื่องพวกนี้

ผมดึงตัวน้องรินะเข้ามากอด จูบที่หน้าผากเบาๆ แล้วพูดอย่างจริงจัง
"รินะจังไม่ต้องเอาคำพูดของคนขี้อิจฉามาใส่ใจหรอกนะ น้ารักรินะจังเหมือนน้องสาวของน้าเอง เดี๋ยวน้าจะจัดการเรื่องโทโมโกะให้ น้องรินะไม่ต้องกังวล รับรองว่าพรุ่งนี้โทโมโกะจะต้องมาขอโทษรินะจังต่อหน้าทุกคน"

น้องรินะเงยหน้าขึ้นมองผมอย่างไม่เชื่อหู ผมพยักหน้าเป็นเชิงรับรอง น้องรินะกอดผมแน่นพึมพัมขอบคุณ หลังจากปรับอารมณ์ครู่หนึ่งน้องรินะก็คืนสู่ความสดใสตามปกติ แล้วรายงานการทำงานเสียงใสแจ๋วเช่นที่เคยทำมา

หลังจากน้องรินะกลับออกไป ผมโทรศัพท์ไปหานายเคียวโก อธิบายเรื่องที่โทโทโกะกระทำต่อน้องรินะ และย้ำว่าน้องรินะเป็นน้องสาวของผม เย็นวันรุ่งขึ้นน้องรินะวิ่งมาหาผมที่ห้องทำงานด้วยท่าทีเบิกบานบอกว่าโทโท โกะเข้าไปขอโทษน้องรินะถึงชั้นเรียนและรับปากว่าจะไม่แกล้งกลุ่มน้องรินะอีก ต่อไป ผมคิดว่าโทโทโกะคงยุติทุกอย่างแล้ว แต่วันต่อมาผมจึงได้รู้ว่าผมคิดผิด


เย็นวันรุ่งขึ้นผมเข้ามาที่แมนชั่นใหม่ตอนสามโมงเย็น พบว่าบนโต๊ะมีลายมือเด็กๆ ของน้องรินะเขียนไว้ว่า
'น้าเอก พี่โทโมโกะมาขอคืนดีกับรินะ และชวนรินะไปว่ายน้ำด้วย รินะไปว่ายน้ำก่อน เดี๋ยวจะกลับมารายงานให้น้าเอกฟัง ปล..ดีใจจังที่สระน้ำเปิดแล้ว'

ผม อ่านโน็ตของน้องรินะด้วยความแปลกใจ เนื่องจากผมเป็นคนสั่งเองว่าให้เปิดสระน้ำวันพรุ่งนี้ และเมื่อวานนี้สระน้ำเพิ่งจะซ่อมปรับปรุงเสร็จ ช่างเพิ่งตกแต่งและขนของออกไปทั้งหมด เมื่อเช้าวันนี้เอง ผมไม่คิดว่าจะมีใครเปิดสระน้ำทั้งที่ยังไม่ผ่านการตรวจของผม ด้วยความสงสัย ผมเปิดประตูออกไปที่สระน้ำ แต่ไม่มีใครเล่นน้ำในสระ ผมเดินไปที่ห้องแต่งตัวด้านหลังที่อยู่ห่างออกไป พอถึงเปิดประตูก็ได้ยินเสียงกรีดร้องดังมา
"ไม่นะ..ไม่…อย่านะ…ช่วยด้วย…"

เสียงผู้ชายดังขึ้นตามมา
"มึงจับมันไว้แน่นๆ อื้อฮือ หีแม่งสวยจริงๆ"

มันเป็นเสียงของน้องรินะ ผมรีบวิ่งไปที่ห้องแต่งตัวแต่มันปิดล็อค ผมโถมกระแทกประตูพังลงมา ด้านในของห้องแต่งตัว เด็กหนุ่มสองคนสวมถุงน่องคลุมหัว คนหนึ่งกำลังจับตรึงร่างเปลือยของน้องรินะไว้กับพื้น อีกคนหนึ่งกำลังจับขาน้องรินะแยกออกกว้าง จ่อควยเข้ากับโหนกหีหว่างขาของน้องรินะ ผมปราดเข้าไปร้อง
"เฮ้ย…หยุดนะมึงเป็นใคร…"

เด็กหนุ่มที่กดตรึงร่างน้องรินะอยู่ลุกขึ้น ในมือถือมีดพกโถมมาแทงใส่ผมทันที ผมยิ้มในใจกับความอ่อนหัดของเด็กหนุ่มที่พยายามทำร้ายอดีตยากูซ่าอย่างผม เพียงเอี้ยวตัวและจับข้อมือบิดนิดหนึ่ง มีดก็ตกมาอยู่ในมือผม ศอกผมอัดกลับเข้าที่ลิ้นปี่เด็กหนุ่มดังอึ๊ก ส่งร่างของเด็กหนุ่มบ้ากามลงไปกองกับพื้นทันที

เด็กหนุ่มอีกคนผงะร่างออกจากหว่างขาของน้องรินะ หันรีหันขวางแล้วกระโดดกระแทกหน้าต่างบานเกร็ดของห้องแต่งตัว พุ่งออกไปล้มกับพื้นแล้วกระโดดลงจากชั้นสองวิ่งหนีไป ผมหันมาหาเจ้าคนที่กองอยู่พบว่ามันยืนขึ้นแล้ววิ่งโซเซออกไปอย่างไม่คิด ชีวิต ผมขยับจะตามแต่นึกขึ้นได้ว่าน้องรินะยังรอการช่วยเหลืออยู่

ผมรีบมาหาร่างน้องรินะที่นอนงอตัวร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่บนพื้นห้องแต่งตัว เนื้อตัวน้องรินะเต็มไปด้วยฝุ่นที่ตกค้างจากการก่อสร้าง ผมรีบหยิบผ้าเช็ดตัวที่ตกอยู่มาคลุมร่างน้องรินะแล้วช้อนตัวอุ้มขึ้นมาในวง แขน ปลอบเบาๆ
"รินะจัง นี่น้าเอกนะ ปลอดภัยแล้ว ไม่ต้องกลัว"
       
น้องรินะสะดุ้ง ลืมตามองผมแล้วกอดผมแน่น ร้องไห้ไม่ยอมหยุด เสียงสั่นเครือ
"น้าเอก..น้าเอก รินะกลัว…"

"ไม่ต้องกลัวนะสาวน้อยของน้า ไม่มีใครแล้ว ออกไปกับน้านะ น้าจะพาไปส่งที่ห้อง"
ผมปลอบ กอดร่างน้อยไว้แน่นด้วยความสงสารเต็มหัวใจ น้องรินะสั่นหัว ซุกหน้าลงกับอกผม
"ไม่เอา น้าเอกอย่าทิ้งรินะไป รินะกลัว"
"เอาล่ะไม่เป็นไรแล้ว ไปที่ห้องน้าก่อนนะ…"

ผมอุ้มร่างน้องรินะกลับออกมา เท้าเหยียบชุดว่ายน้ำสีน้ำเงินของรินะที่ตกอยู่กับพื้น ผมย่อตัวเก็บมันขึ้นมา ไม่ต้องการให้เป็นหลักฐานให้คนอื่นเห็นว่ามีสิ่งใดเกิดขึ้น ผมอุ้มร่างน้อยที่สั่นระริกอยู่ในวงแขนเข้ามาในห้องทำงาน เนื้อตัวของน้องรินะสกปรกไปด้วยฝุ่นผง ถ้าปล่อยให้น้องรินะออกไปในสภาพนี้ ชื่อเสียงของน้องรินะคงไม่มีเหลือแน่

ผมนึกถึงทาวเฮ้าส์ด้านหลังของห้องทำงานขึ้นมาได้ ที่นั่นมีห้องน้ำที่จะทำความสะอาดร่างกายน้องรินะได้อย่างเต็มที่ ผมหันร่างไปที่ประตูลับ กดรหัสแล้วเข้าไปในห้องนอนของทาวเฮ้าส์ ตลอดเวลาน้องรินะยังคงร้องไห้ไม่หยุด

ผมพยายามวางร่างบอบบางของเด็กหญิงลงบนเตียง แต่น้องรินะไม่ยอมปล่อยมือจากการกอดผม ผ้าเช็ดตัวที่คลุมไว้หลุดจากร่างของน้องรินะลงไปกองที่พื้น ร่างเปลือยของสาวน้อยกอดผมแนบแน่น แต่ผมไม่มีอารมณ์ที่จะทำอย่างอื่นนอกจากหาทางช่วยให้น้องรินะควบคุมอารมณ์ กลับมาเป็นปกติโดยเร็วที่สุด

ผมอุ้มน้องรินะเข้าไปในห้องน้ำ แล้วก้าวลงอ่างอาบน้ำทั้งที่อยู่ในชุดทำงาน โดยมีร่างเปลือยของน้องรินะอยู่ในอ้อมกอด ผมเปิดปุ่มปล่อยน้ำอุ่นลงมาเป็นสาย รดร่างผมและน้องรินะ ผมกอดน้องรินะไว้แน่น แนบหัวน้องรินะเข้ากับแก้มปล่อยให้สายน้ำอุ่นรดลงมาเหมือนสายฝน

ครู่หนึ่งร่างกายน้องรินะเริ่มผ่อนคลาย เสียงร้องไห้หายไปแต่ยังคงกอดผมไว้แน่นผมกระซิบข้างใบหูน้อยๆ
"รินะจังไม่ต้องกลัวนะ น้าเอกอยู่นี่"

น้องรินะส่งเสียงสั่นเครือ
"น้าเอก…รินะโดนพี่โทโมโกะหลอก พี่โทโมโกะจะให้โทชิกับเพื่อนมาข่มขืนรินะ"

ใจผมตกวูบ นึกเสียใจที่ไม่จัดการเรื่องโทโมโกะให้เด็ดขาดจนเป็นเหตุโทโมโกะสั่งเจ้าโท ชิน้องชายและเพื่อนมาทำร้ายน้องรินะ โชคยังดีที่น้องรินะทิ้งโน็ตไว้ให้จนผมไปช่วยทัน

ผมลูบหลังน้องรินะเบาๆ เพื่อให้ผ่อนคลาย น้องรินะสงบลงทีละน้อย สายน้ำอุ่น เอ้อท้นขึ้นมาในอ่างอาบน้ำเรื่อยๆ จนในที่สุดผมและน้องรินะก็แช่ทั้งตัวอยู่ในน้ำอุ่น

น้องรินะเงยหน้าขึ้นสบตาผมแล้วพูดเบาๆ
"..รินะขอบคุณน้าเอก ถ้าน้าเอกไม่มาช่วย รินะคงต้องตายแน่ๆ เพื่อนโทชิมันบอกว่าให้โทชิฆ่ารินะเมื่อเย็ดรินะเสร็จ"

ความโกรธพลุ่งขึ้นมาในใจผม นี่ไม่ใช่การแก้แค้นแบบเด็กๆ แล้ว พี่น้องคู่นี้กำลังก้าวเข้าสู่สังคมอาชญากรตามรอยพ่ออย่างกระชั้นชิด ผมจ้องตาน้องรินะแล้วพูดเน้นเสียงหนักๆ
"รินะจังเชื่อน้าเอกนะ ลืมทุกอย่างซะ น้าเอกจะจัดการให้เอง นับแต่นี้ไปจะไม่มีใครมาทำร้ายรินะจังของน้าเอกได้อีก"

น้องรินะจ้องตาผมด้วยสายตาของเดกหญิงที่เชื่อมั่นในตัวผมอย่างเต็มที่ แล้วหลับตาพึมพัม
"รินะจะลืม รินะจะลืม…รินะเชื่อน้าเอก"

ผมจูบหน้าผากกลมมนเบาๆ น้องรินะลืมตาขึ้น
"รินะจังยิ้มให้น้าเอกดูหน่อยนะ ร้องไห้แล้วไม่สวยเลย"
ผมกระซิบล้อๆ น้องรินะพยายามยิ้มออกมา แล้วหัวเราะออกมาทั้งน้ำตา ผมขยี้หัวเด็กหญิงด้วยความเอ็นดูแล้วพูดต่อ
"เอ้าขยับตัวหน่อย น้าจะลุกขึ้นแล้วเปียกไปหมด รินะจังจะได้อาบน้ำให้สะอาด เดี๋ยวน้าจะโทรไปสั่งให้น้าติ๋วซื้อเสื้อเด็กผู้หญิงมาให้ รินะจะได้กลับห้องโดยไม่มีใครรู้"
น้องรินะส่ายหน้า
"รินะไม่ขึ้นได้ไหม รินะกลัวไม่อยากอยู่ห่างน้าเอก"
"อ้าว..แล้วรินะจังจะอาบน้ำยังไงล่ะ"
น้องรินะขยับมากอดผมสูงขึ้น
"น้าเอกอาบให้รินะหน่อยนะ"
       
ผม เริ่มอึด อัดจากการกดทับ แม้ร่างกายน้องรินะจะเป็นเด็กตัวเล็กๆ แต่เมื่อเวลาผ่านไปมันก็แทบจะเป็นเหน็บชาเหมือนกัน ผมพยักหน้าดึงตัวน้องรินะให้ยกตัวขึ้น หันไปหยิบฝักบัวด้านข้างเปิดน้ำแล้วหันหน้ากลับมาเพื่อเตรียมอาบน้ำให้น้อง รินะ แต่ผมก็ต้องชะงักกับภาพเบื้องหน้า

ร่างเปลือยของน้องรินะอยู่ด้านหน้าผม ใบหน้าน่ารักยังคงมีร่องรอยของการร้องไห้ แต่พยายามยิ้มให้ เมื่อเห็นผมสบสายตา ร่างกายบอบบางของน้องรินะพ้นน้ำในอ่างขึ้นมาครึ่งตัว ทรวงอกขนาดเล็กที่กำลังเริ่มเติบโตสู่ความเป็นสาวผลิบานอยู่ตรงหน้าผม แม้จะเริ่มเป็นเนินนูนแต่ก็เป็นเนินนูนที่สมบูรณ์มีเส้นโค้งรอบฐานน